wandering through the dark forest [open]

Ruta liep door het woud, ze was mager en moe. Al die tijd zwierf ze rond, opzoek naar eten en nog het allerbelangrijkste, haar baasje. Oh, wat verlangde ze naar haar kleine baasje.'why have they removed me from you? and why have you forsaken me?' Fluisterde ze jankend tegen zichzelf, 'Why?' Ze liep verder en hoopte dat ze hier ergens onderdak vond. Haar vacht glansde niet meer en haar ogen zagen er dof uit. Ze was in een slechte conditie, als ze niet snel te eten kreeg, zou ze verhongeren. Ze had gehoord van een soort plek waar honden en katten werden opgevangen, gelukkig was het niet ver meer lopen. Ruta zag een haas in de struiken, hij was gewond en oud. Snel sprong Ruta op hem en beet hem dood. Het vlees was lekker en ze voelde zich beter, stukke beter. Ze was weer wat vrolijke. Ze liep verder, ze hoopte dat ze ooit bij het opvangcentrum kwam. Ruta spitste haar zwarte oren, ze hoorde voetstappen haar kant op gaan.'Wie is daar!' Gromde ze. Ze was niet boosaardig, maar ze wou gewoon laten zien dat ze neit bang was.

Langzaam liep Spookyspot op een muis af, pootje voor pootje zette ze zich voort, een stap, nog een stap, een sprong, een beet, de muis was dood. Trots schudde het poesje de muis heen en weer, het diertje was dik en niet te snel voor het 2 maanden oude katje. Toen Spooky in haar prooi beet, bleek hij niet alleen dik, maar ook verbazingwekkend sappig te zijn, blij at ze het beestje op. Plotseling hoorde ze een geluid,'why have they removed me from you? and why have you forsaken me?' Een jankende fluisterstem deed haar pluizige vachtje sidderen. 'Why?' hoorde ze weer. Toen besloot Spooky eropaf te gaan, weer liet ze zichzelf in sluiphouding zakken, voorzichtig stapte ze over een dun takje heen en behoedzaam ging ze onder een struik zitten. Een herdershond liep op een konijn af en ving het dier zonder enige moeite en at het op. Toen Spookyspot iets dichterbij trippelde spitste de hond haar oren, ze waren zwart van kleur. Toen liet ze haar kop zakken en gromde:'Wie is daar!' Spooky deinsde terug, 'I-ik, ik h-heet Spookys-spot, maar je mag me Spooky noemen, alsjeblieft ik doe je geen kwaad echt niet!'

Ruta keek grommend richting het geluid en zag een klein katje, een klein bang katje. Ruta schrok en stopte met grommen, ze keek nu een stuk vriendelijker naar het katje. 'I-ik, ik h-heet Spookys-spot, maar je mag me Spooky noemen, alsjeblieft ik doe je geen kwaad echt niet!'. Ruta keek opgelucht en vriendelijk naar Spooky. 'Hoi, Spooky. Het spijt me voor dat grommen, maar ik schrok gewoon. Je hoeft echt niet bang te zijn, ik ben goed.' Zei Ruta op haar vriendelijkste toon. Ze liep naar Spooky toe en ging voor hem liggen. Ze kwispelde hevig. Eindelijk, iemand had haar gevonden. Ze kreeg weer hoop in het vinden van onderdak en menselijk contact. Ze keek blij naar het katje.

Muis liep door het woud. Stapje voor stapje, vastbesloten de wereld te ontdekken, en nieuwsgierig om zich heen kijkend. Ze was nog maar pasgeleden hier aan gekomen. Ze had wel een baasje gehad, maar die had haar slecht behandeld. Een scheur in haar oor een een groot litteken over haar flank waren daar blijvend bewijs van. Onhoorbaar sloop ze verder, besprong dorre blaadjes en rolde wat rond, tot ze twee stemmen hoorde. Ze racete een boom in een bekeek de twee dieren. Een herdershond en een klein katje waren in gesprek. Ze maakte net kennis, zag Muis. Het grijze katje bekeek hen nog een tijdje totdat ze zin had om ook mee te doen. Met één sprong was ze van de tak af en stond bij de herdershond en het katje. "Hoi, ik ben Muis. Wie zijn jullie?" vroeg ze vrolijk en met haar smaragdgroene ogen keek ze hen vragend aan.