'Eerst begroet je me kil, daarna vraag je lief naar mijn naam, denk je nu echt dat ik mijn naam bloot ga stellen?' vroeg de kater. Abby dacht na. Hij had wel gelijk. "Sorry, zo bedoelde ik het niet." Zei ze. Het rare gevoel dat ze net voelde kwam gelijk weer terug. "Ik had een raar gevoel, ik bedoelde het niet tegen jou." Zei ze. Een gevoel van teleurstelling rees op in haar buik. Wat was dit? Een bos van gevoelens? Abby wilde niks hebben van gevoelens. 'Die maken je kapot.' Zei ze altijd, maar nu waren het juist haar gevoelens. Rare kriebels. Al was ze allang blij dat deze kater ook neutraal was, maar er was nog iets anders. Iets wat haar iets gaf, iets, maar wat? Ze ging even zitten. Ze werd duizelig van die gevoelens. "Sorry, maar ik voel me een beetje duizelig." Abby zuchtte diep. Wat was dit? Ze kneep even haar ogen dicht en kreunde. "S-sorry." Zei ze weer. Wat moest hij wel niet denken van haar? Abby schrok, was ze nou echt...? "Ik heb rare gevoelens, maar ik weet niet of ik er met jpu over zou moeten praten. Al wil ik het wel graag kwijt." Haar ogen stonden geschokt. Als hij dit zou horen zou hij niet blij zijn, of misschien zelfs boos...
Sorry, ik kon niet zo veel.