It can't be my home!

Hij keek opzij naar Oreo toen deze naast hem kwam lopen. “Nou dit is echt een perfecte vaste woonplek hoor Oreo,” zei hij toen. “Het is een fijne plek om te wonen. Je krijgt hier alles wat je nodig bent en de dierverzorgsters zijn altijd heel aardig,” ging hij verder. “Dus welkom bij de club,” vervolgde hij met een grijns. “Ik weet zeker dat je het hier leuk gaat vinden,” zei hij zelfverzekerd, vlak voordat Oreo zei dat hij even een sprintje ging trekken om sneller bij Sunset te zijn. “Ja, is goed hoor.” Riep hij hem achterna. Hij liep er op een kalm drafje achteraan. Hij wist dat Oreo snel bij Sunset zou zijn dus dan kon hij wel wat kalmer aandoen. Hij kon dan wel even nog wat worst uit de keuken meenemen. Hij stopte bij de deur van de keuken en keek om het hoekje. De kok stond fluitend broodjes te maken. Dat was op zich ook wel lekker. Hij ging plat op zijn buik liggen en kroop langs de tafel uit het zicht van de kok richting het aanrecht. Toen sprong hij snel overeind en greep twee broodjes van het aanrecht. Snel stoof hij de keuken uit voordat hij een schreeuwde kok achter zich aankreeg. Hij hoorde de kok wel roepen, maar daar trok hij zich niks van aan. Gelukkig had de kok nooit zo veel zin om achter hem aan te komen, heel soms gebeurde het maar vandaag had hij geluk blijkbaar. Hij trippelde de trap op naar Sunset en Oreo. Hij ging naast Oreo zitten net toen die vroeg hoe Sunset eigenlijk aan de wond kwam. Hij legde het brood voor zijn eigen poten neer en keek Sunset en Oreo even aan. “Iemand een stukje brood?” vroeg hij toen met een grijns. Hij keek ze een voor een aan en knikte toen naar het brood met ham en kaas. “De broodjes hier zijn heerlijk hoor, zeker omdat ze eigenlijk opgegeten moeten worden door de dierverzorgsters,” vervolgde hij lachend. Hij schoof het brood naar Sunset en Oreo toe.



[Sunset & Oreo]

Oreo was al snel weer bij haar en vroeg hoe ze aan de wond kwam. "Ik ben in iets getrapt, en dat klapte dicht, het had hele gescherpe tanden maar het leefde niet. Het was grijs achtig en zat vast in de grond." zei ze. Het zou nog al vaag klinken maar ze wist niet hoe het heette. Toen kwam Aiden aan met een broodje. Hij bood het aan en Sunset wenkte met haar kop naar de bak met brokken die al half leeg was. "Ik hoef niet meer." een kleine glimlach verscheen op haar snuit. "Zijn jullie al lang in dit iets?" vroeg ze toen. Ze noemde het gebouw maar iets, omdat ze niet wist wat het was, tja, dan was iets toch de beste benaming of niet? Haar poot was ook gespalkt, dus kon ze hem niet meer buigen, wat het lopen nog al moeilijk maakte. Ze kon toch al amper op die poot staan, maar toch. Het voelde raar.

''Nou dit is echt een perfecte vaste woonplek hoor Oreo,'' zei Aiden. Het was een antwoord op een vraag die Oreo net gesteld had. ''Het is een fijne plek om te wonen. Je krijgt hier alles wat je nodig bent en de dierverzorgsters zijn altijd heel aardig,'' ging de reu verder. ''Dus welkom bij de club,'' Aiden grijnsde. ''Ik weet zeker dat je het hier leuk gaat vinden,'' eindigde de reu. Oreo had de hele tijd met een aandachtig oor geluisterd. Daarna trok Oreo een sprinte om sneller bij Sunset te zijn. Aiden riep hem nog iets achterna, maar hij was al te ver weg om het nog te kunnen horen.

Al snel was Oreo bij Sunset gearriveerd. Hij keek naar haar gewonde poot. ''Hoe ben je aan die wond gekomen?'' vroeg Oreo een tikkeltje nieuwsgierig. "Ik ben in iets getrapt, en dat klapte dicht, het had hele gescherpe tanden maar het leefde niet. Het was grijs achtig en zat vast in de grond.'' zei Sunset direct nadat Oreo de vraag gesteld had. Bijna gelijk wist Oreo wat de pup bedoelde. De reu kon alleen niet op de naam komen. ''Ik weet wat je bedoeld, maar ik kan niet op de naam komen,'' zei hij een beetje gefrustreerd omdat hij de naam van het voorwerp niet wist. De reu hoorde Aiden aankomen. Even later zat de Akita Inu naast Oreo. Hij had een lekker ruikend broodje bij zich. Oreo likte zijn lippen af. ''Iemand een stukje brood?'' vroeg Aiden. Hij had een grijns opgezet en het broodje neergelegd. ''De broodjes hier zijn heerlijk hoor, zeker omdat ze eigenlijk opgegeten moeten worden door de dierverzorgsters,'' vervolgde Aiden lachend. Nog steeds keek Oreo naar het lekkere broodje waar kaas en ham op zat. Aiden schoof het broodje in de richting van hem en de pup. "Ik hoef niet meer." zei Sunset en knikte naar de lege bak waar brokken in hadden gezeten. Sunset liet een kleine glimlach los. ''Ik lust het broodje wel,'' Oreo pakte het broodje op en at de helft ervan op. Hij legde de andere helft neer en keek naar Aiden. ''Wil jij de andere helft?'' vroeg Oreo wijzend op het stukje overgebleven brood. "Zijn jullie al lang in dit iets?" vroeg Sunset. Met 'iets' bedoelde ze vast het opvangcentrum. ''Ik ben hier nog niet eens een uur. Dus lang ben ik hier nog niet,'' grijnsde hij. Oreo keek even de slaapzaal rond en daarna naar Aiden en Sunset. Hij ging even liggen, maar algauw weer zitten. Wachtend op een antwoord, keek hij naar de grond.

''Ik weet wat je bedoeld, maar ik kan niet op de naam komen,'' zei Oreo een beetje gefrustreerd. Sunset kromp in elkaar bij het horen van de toon waarmee hij sprak. Had ze iets verkeerds gedaan? Was het dom? Toen kwam Aiden. ''Ik lust het broodje wel,'' zei Oreo als antwoord op Aidens vraag. Oreo at de helft op. ''Wil jij de andere helft?'' vroeg Oreo wijzend op het stukje overgebleven brood. “Ja lekker,” antwoorde Aiden hierop en hij at het op. Toen Sunset vroeg of ze hier al lang waren kwam Oreo al snel met een antwoord: ''Ik ben hier nog niet eens een uur. Dus lang ben ik hier nog niet,'' Sunset knikte en keek naar Aiden. “Dit is een opvangcentrum voor honden en katten,” begon hij. “Ik ben hier zowat al mijn hele leven sinds ik een kleine pup ben en het is hier echt heel fijn leven,” hij glimlachte. “de dierverzorgsters zijn altijd aardig en er is van alles lekkers, ook in de keuken,” grijnsde hij. “Het is super met al dat gezelschap om je heen, tenminste dat vind ik dan.” Hij likte zijn lippen af toen hij voelde dat er nog wat van het brood aan vast zat. “Dus het is een fijne plek om te wonen en ik hoop dat jullie ook blijven,” sprak hij. Sunset knikte. Opvangcentrum, nooit van gehoord. “Maar de verzorgster was heel voorzichtig met je toch Sunset?” Hij keek haar weer aan. Ze knikte en wenkte toen naar haar poot. "Maar ik kan mooi niet lopen!" zei ze. Door de spalk in haar poot kwam dat. Heel irritant, vooral als je het nut er niet van in zag...

De grijze kitten liep een stoepje op. Ze drentelde wat heen en weer. Als snel kwam er een vrouw aan de haar lokte. Een beetje bangig kwam ze op de vrouw af. Saartje werd opgetild en werd meegenomen. Naar een kamer met allemaal mandjes en bedjes. Saartje keek verward. Ze zag een pup in een mandje en 2 honden eromheen. Ze rilde terwijl ze in een mandje gezet werd.