It can't be my home!

De kleine kruisings pup zette haar pootjes bang in de sneeuw, terweil ze op keek naar het grootte gebouw. Wat was dit? Dat wist ze niet, wat ze wel wist, is dat ze weg moest. Dit voelde niet goed, maar toch hielt de pijn van haar bloendende poot haar tegen om weg te gaan. Ze had geen kracht meer. De kleine pup was in een val gelopen. Zo'n klap val, voor roof dieren. Nu was haar rechter achterpoot helemaal kapot en bloedde als een gek. Sunset ging zitten en begon voor de zoveelste keer haar poot te likken. Het moest schoon blijven, wist ze. Ze keek op toen de deur open ging, er een vrouw uit kwam, haar zag en weer naar binnen ging. Sunset bleef ongestoort haar poot likken tot de deur opnieuw open ging en de vrouw op haar af liep met een witte rol in haar hand. Sunset piepte hevig toen ze de twee warme handen om haar dunne, koude lijfje voelde en begon met haar pootjes te spartelen waardoor ze los kwam. Ze strompelde weg van de vrouw. Doodsbang was ze. Na alles wat ze met mensen had meegemaakt.

-Nou dit is echt flut. SOrry.-

Oreo zwierf een beetje rond de ingang van het gebouw. Hij had geen idee hoe het gebouw heette of waar het voor bedoeld was. Het boeide hem ook niet zoveel. Het enige wat voor hem telde waren koekjes. Heerlijke, malse hondenkoekjes. En Oreo's. Dat was zijn lievelingsmaaltje. Vandaar zijn naam. Ja. Oreo was trots op zijn naam. Vernoemd naar een beroemd koekjesmerk. Oreo floot vrolijk een deuntje. Zijn volle staart zwiepte vrolijk mee. De wind speelde met zijn vacht. De ogen van de reu gingen van links naar rechts en weer terug. Zijn kont deed vrolijk mee op het ritme van zijn fluiten. Oreo genoot van het leven. Het leven was voor hem een grote speeltuin. Waar je op de wipwap kon springen, of er overheen. De glijbaan was ook erg interessant voor de reu. Alles eigenlijk wel. Het was eigenlijk best warm voor de tijd van het jaar. De zon scheen hoog boven in de hemel. Oreo keek naar boven. Hoeveel kilometers ver weg zou die grote vuurbal eigenlijk zijn? Als hij kon vliegen, was Oreo naar de zon gevlogen. Daar was het lekker warm. Kou was niks voor Oreo. Al hoewel, hij hield wel van water. En water was koud. Dus eigenlijk hield hij ook weer wel van kou. Oreo kantelde zijn kop een beetje naar links. Hij snapte zijn eigen zin niet. Border Collies behoorden tot de slimste honden van de wereld en Oreo was nou niet bepaald slim. Wel intelligent. Dat was wat anders dan slim. Oreo kon bijvoorbeeld zijn achterpoot in zijn nek leggen. Dat was knap. Al vond hij dat zelf dan. Een idiote glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij had een binnenpretje. Alleen voor hemzelf. Een kleine gedaante verscheen in zijn zichtveld. Nieuwsgierig keek hij in de richting van de schim. Het was een doodsbange pup. Een Husky kruising waarschijnlijk. Een tweevoeter kwam dichterbij de pup. De pup vluchtte weg. Oreo kwam in beweging en had de pup in een paar passen ingehaald. ''Oreo de superhond komt je redden,'' zei de reu dapper. Hij ging voor de pup staan en keek haar aan. ''Valt die tweevoeter je lastig?'' vroeg Oreo kalm. Hij wachtte op een antwoord van de pup.

Ineens stond er een border collie voor haar neus. Ze schoot met haar buik op de grond zodat ze lager was dan de hond. Ze was onderdanig, altijd al geweest. ''Oreo de superhond komt je redden,'' zei de reu dapper. ''Valt die tweevoeter je lastig?'' vroeg Oreo kalm. Sunset ging wat aarzelend overeind zitten en schudde haar kop. "Ik weet niet wat ze wilde." zei ze zacht. De vrouw kwam naar de twee toe met honden koekjes, en de geur vulde haar neus. Sunset keek om maar verroerde geen vin. No way dat ze naar een mens toe ging. Hoewel haar handen wel warm waren. Maar dan nog. Ze keek naar de border collie, om te kijken of hij het wel vertrouwde. Maar wat áls hij het vertrouwde? Hij zou haar vragen mee te gaan, zeker met haar gewonde achterpoot. Had ze wel een keus?

Hij liep het opvangcentrum binnen. Meteen kreeg hij een aai over zijn kop van een van de dierverzorgers. Hij schonk haar even een brede grijns, ze glimlachte terug. Ze hielden van hem en dat was zo handig, daar kon hij zo prachtig gebruik van maken. Hij hapte speels naar haar vingers die ze lachend weg trok. Toen liep hij verder in de richting van de ingang. Nieuwe geuren waren zijn neus binnen gedrongen en die hadden hem naar de ingang van het opvangcentrum getrokken. Hij rook dat er nieuwe dieren bij de ingang waren. Hij kon het dan ook niet laten om er heen te lopen. Hij was nou eenmaal heel nieuwsgierig. Hij wou graag weten wie daar voor de ingang stond en of dat honden of katten waren die ook in het opvangcentrum kwamen wonen. Hij liep de bocht om zijn staart zwiepte vrolijk heen en weer en zijn tong hing uit zijn bek, hij hijgde een beetje. In zijn nachtzwarte ogen was duidelijk te zien dat hij in een goed humeur was. Vlak voor de ingang bleef hij staan. Hij zag nog net dat een van de verzorgsters naar buiten liep in de richting van een jonge pup. Hij fronste even zijn voorhoofd, wat had die kleine? Even later kwam ze terug hij hield zijn kop iets schuin toen ze langs hem heen liep. Ook zij gaf hem even een aai over zijn bol. “Even verband halen,” Hij keek haar vragend aan. Hij begreep haar taal niet, maar hij wist dat ze de jonge pup wou helpen. Dat deden ze altijd, daarom bleef hij hier ook. Hij had het hier naar zijn zin, dit voelde echt als zijn thuis. Hij keek achterom toen ze terug kwam lopen met een rolletje verband in haar hand ze glimlachte rustig naar hem en liep naar buiten. Hij keek toe toen de pup van haar schrok en wegliep. Hij wou naar haar toelopen toen er een andere hond aankwam, dus bleef hij nog even staan. Hij nam ze beide nieuwsgierig op. Hij peilde ze allebei, om uit te zoeken waar hij mee te maken had. Toen ontstond er een grijns om zijn lippen en liep hij naar buiten. Hij liep iets voor de verzorgster uit en stopte naast het tweetal. “Hallo daar,” zei hij toen. Hij keek even naar het pootje van de pup. “Oeh, dat ziet er niet fijn uit.” Ging hij verder. “Zij kan je daar best mee helpen hoor,” hij knikte in de richting van de verzorgster die net bij hen stil stond. Hij rook de geur van de hondenkoekjes die ze bij zich droeg. Hij schudde even zijn kop, die vervelende lokkertjes. Ze waren eigenlijk gewoon te verleidelijk en daardoor gebeurde er nog wel eens iets wat je niet wou. Zoals met de dierenarts bijvoorbeeld. “Mijn naam is Aiden trouwens. Ik woon al bijna heel mijn leven hier in het opvangcentrum,” zei hij toen. Hij glimlachte rustig terwijl hij ging zitten. Zijn staart klopte zachtjes op de grond terwijl hij ze om de beurt aankeek.

[Daar is die dan]

Een nieuwe geur drong de neus van de kleine pup binnen, wat haar bang maakte. Ze probeerde zo min mogelijk op haar gewonde poot te zitten, en ging staan zodat ze er helemaal geen last meer van had. “Hallo daar,” een bruine hond stond naast hun. “Oeh, dat ziet er niet fijn uit.” zei hij toen hij haar poot had gezien. Ze schudde verlegen haar kop en richtte haar blik naar de grond. “Zij kan je daar best mee helpen hoor,” hij knikte in de richting van de verzorgster die net bij hen stil stond. Sunset verstijfde bij het zien van het meisje, ookal had ze dan honden koekjes. “Mijn naam is Aiden trouwens. Ik woon al bijna heel mijn leven hier in het opvangcentrum,” zei hij toen. Sunset knikte. "Ik ben Sunset." sprak ze zachtjes. De vrouw hurkte bij haar neer. Sunset week opzij, maar botste daarbij tegen Aiden op, schrok en ging weer terug. De vrouw legde een honden koekje voor haar neer, en ze gaf zich over aan de heerlijke geur ze hapte het op en voelde toen dat ze op getilt werd en op de schoot van de vrouw werd gelecht. Ze keek de vrouw bang aan en kromp ineen toen ze het verband om haar poot deed. Ze piepte af en toe. Maar nu deed het echt te veel pijn. Ze ontbloote haar tanden en gromde. "Nou nou" mompelde de vrouw, terweil ze Sunset niet los liet, maar mee het gebouw in nam. Hulpeloos keek ze over de schouder van de vrouw naar de andere twee.

"Ik weet niet wat ze wilde." zei het jong teefje met een zachte stem. ''Mensen doen je niks, kleintje. Maar, als je het niet vertrouwd zou ik er niet op af gaan.'' sprak Oreo rustig en zelfverzekerd. Hij keek vriendelijk naar het teefje. Ze was gewond en had hulp nodig. Maar, je moest niet iemand dwingen iets te doen wat ze niet wilde. Een reu kwam naar het tweetal toegelopen. ''Hallo daar.'' groette hij. Oreo keek even verdwaasd op. Als hij diep in gedachten was, merkte hij nooit dat er iemand anders aan kwam lopen. ''Haai, Oreo is de naam.'' groette Oreo maf. Hij zag dat de reu even naar de gewonde poot van de pup keek. ''Oeh, dat ziet er niet fijn uit.'' sprak de vreemde reu. ''Zij kan je daar best mee helpen hoor.'' De reu knikte in de richting van de tweevoeter. Het mens stond bij hen stil. Oreo keek even wantrouwend naar de vrouw. Maar, de reu had er waarschijnlijk wel vertrouwen in, dus Oreo ontspande ook. Dit mens zou de pup vast geen kwaad willen doen. De vrouw leek op een dierenarts. En dierenartsen maakten zieke dieren beter. Dus die waren te vertrouwen. ''Mijn naam is Aiden trouwens. Ik woon al bijna heel mijn leven hier in het opvangcentrum,'' zei de reu. Dus dit was een opvangcentrum. ''Aangenaam kennis te maken, Aiden. Ik ben Oreo,'' Hij stelde zichzelf voor de tweede keer voor aan Aiden. De reu ging zitten en keek Oreo en de pup één voor één aan. De kleine pup knikte. Ze stelde zich voor als Sunset. Oreo glimlachte even. De vrouw bukte bij Sunset, de kleine pup botste tegen Aiden op. Een hondenkoekje werd voor de neus van Sunset neergelegd. Oreo likte met zijn tong zijn lippen af. Sunset at het koekje op en werd opgetild door de vrouw. De tweevoeter deed verband om de poot van de pup. Die piepte af en toe. Sunset gromde en liet haar tanden zien. De vrouw mompelde iets onverstaanbaars. De vrouw nam Sunset mee naar het opvangcentrum. De pup keek hulpeloos naar Oreo en Aiden. ''Je bent in goede handen.'' riep Oreo naar Sunset. Daarna ging de reu in de buurt van Aiden zitten. Hij keek Aiden nieuwsgierig aan.

Hij grijnsde even naar de reu toen deze zich twee keer aan hem voorstelde. “Aangenaam Oreo,” zei hij toen. Hij knikte Oreo even toe. Ja, hij mocht die houding van de reu wel. Het had iets mafs en grappigs en hij hield zelf ook wel van geintjes. Zijn blik gleed weer naar de pup toen ze zich voorstelde als Sunset. “Aangenaam Sunset,” hij glimlachte rustig naar haar. Hij hoopte maar dat ze vertrouwen kreeg in de dierverzorgster. Ze was altijd aardig tegen hem, dus hij wist zeker dat ze dat ook tegen Sunset zou zijn. Ze wou haar alleen maar helpen en hij hoopte dat Sunset dat ook zou begrijpen. Hij keek even omlaag toen Sunset tegen hem aanbotste. “Het komt echt wel goed,” Hij boog even zijn kop om zijn neus kort in de nek van Sunset te leggen, vlak voordat de dierverzorgster haar oppakte en het verband om haar poot deed. “Ik zou haar niet bijten,” vervolgde hij droogjes toen hij Sunset hoorde grommen. “Ze zou je dan niks doen, alleen ik wil graag een heel mens om mij te verzorgen,” grapte hij. Hij keek even in zijn ooghoek naar Oreo toen de dierverzorgster Sunset oppakte en met haar naar binnen liep. Hij wist al waar ze de pup heen zou brengen, naar de slaapzaal. Daar brachten ze elke nieuweling heen als deze gewond was of heel erg moest wennen. Daar wenden ze altijd het snelst. Hij hoorde Oreo naast zich zeggen dat ze in goede handen was. “Dat is ze zeker,” knikte hij. Hij keek opzij toen Oreo naast hem kwam zitten. “Laten we er maar achteraan gaan,” Hij keek even naar de ingang. “Als ze angstig is kunnen we haar daar mee helpen,” ging hij verder. “Ik ken jou nog niet Oreo kom je hier ook wonen?” vroeg hij toen hij opstond en in de richting van de ingang liep. “Ze brengen haar naar de slaapzaal,” riep hij nog even achterom. Hij zou vanzelf wel zien of Oreo achter hem aan zou komen, maar hij wilde Sunset nou niet alleen laten. Dat zou hij echt gemeen van zichzelf vinden.

[Juist, mijn lettertyp doet raar in mijn post :') ]

''Mensen doen je niks, kleintje. Maar, als je het niet vertrouwd zou ik er niet op af gaan.'' sprak Oreo rustig en zelfverzekerd. Zijn bruine ogen keken wijs in de hare en ineens zag ze dat ze de enige pup hier was. ''Haai, Oreo is de naam.'' groette Oreo toen Aiden erbij kwam staan. Een kleine glimlach verscheen toen nog op haar bek. Bijde honden bleven gelukkig bij haar toen de vrouw haar oppakte en verbondt. Aiden legde zijn snuit in haar nek en ze probeerde hun te gehoorzamen en zo stil mogelijk te liggen. Toen de vrouw haar oppakte riep Oreo dat ze in goede handen was. Wat? Gingen ze niet mee? De pup voelde de paniek weer op komen, maar toen zag ze een zaal in haar oog komen met allemaal manden en bedden. Sunset werdt op een van de bedden gelegt en kreeg wat eten. Ze snoof eraan en nam wat happen, waarna ze een rondje om haar as draaide en opgekruld ging liggen. Even later hoorde ze de twee honden weer komen en keek op. Ze at nog wat en schoof toen de bak naar hun toe. Zelf hoefde ze toch niet meer.

Aiden bevestigde dat Sunset inderdaad in goede handen was bij de mensen van het opvangcentrum. De reu keek naar Oreo. ''Laten we er maar achteraan gaan,'' Aiden richtte zijn blik op de ingang van het centrum. Oreo knikte instemmend. ''Als ze angstig is kunnen we haar daar mee helpen,'' ging de reu verder. Oreo knikte weer, ook dit keer instemmend. Aiden stond op en liep in de richting van het opvangcentrum. ''Ik ken jou nog niet Oreo kom je hier ook wonen?'' vroeg Aiden. Voor Oreo kon antwoorden, vervolgde Aiden: ''Ze brengen haar naar de slaapzaal.'' Oreo rende naar Aiden toe en remde af toen hij naast de grote reu kwam te lopen. ''Ik ben hier nog nooit eerder geweest. Ik ben eigenlijk een zwerver. Maar, een vaste woonplek zou niet verkeerd zijn,'' zei Oreo rustig. ''Maar, ik ga even een sprintje trekken. Dan ben ik sneller bij Sunset,'' riep de reu naar Aiden. Oreo sjeesde het gebouw binnen. Hij snoof de geur van Sunset op en vond haar even later in de slaapzaal. Hij zag dat ze wat gegeten had. ''Oreo is gearriveerd,'' bevestigde de reu. Zijn ogen keken nieuwsgierig naar Sunset. ''De mensen hier zullen goed voor je zorgen, Sunset. Ze doen je niks. Echt niet. Geloof mij maar,'' Oke, dat klonk nogal vaag. Oreo kende Sunset amper. Pas een kwartier of zo. Dan hoorde je niet te zeggen dat je iemand moest geloven of vertrouwen. Geloven kon nog wel. De reu keek weer naar de pup. ''Ik laat je niet in de steek, hoor.'' beloofde Oreo. Zijn stem klonk serieus. De reu ging zitten en keek even om zich heen. Waar bleef Aiden nou? Hij hoorde de Akita Inu wel. Die zou zo wel komen. ''Hoe ben je eigenlijk aan je gewonde poot gekomen?'' vroeg Oreo. Hij keek het teefje afwachtend aan.

[Zullen we in een topic in de slaapzalen verder gaan?]

goed idee:

https://lostanimals.actieforum.com/t62-it-can-t-be-my-home

De grijze kitten liep een stoepje op. Ze drentelde wat heen en weer. Als snel kwam er een vrouw aan de haar lokte. Een beetje bangig kwam ze op de vrouw af. Saartje werd opgetild en werd meegenomen. Naar een kamer met allemaal mandjes en bedjes. Saartje keek verward. Ze zag een pup in een mandje en 2 honden eromheen. Ze rilde terwijl ze in een mandje gezet werd.

Dit topic gaat verder in de slaapruimte, maar daar had je ook al gereageerd. Daar wordt dan ook verder gepost. Dus hier zal geen post meer op volgen, in de slaapruimte wel.

Xena liep kwispelend over het terrein. Ze liep wat heen en weer. Ze ging daarna zitten. Xena keek even vrolijk om zich heen. Leuk optrekje, dacht ze. Zou dit haar nieuwe huis worden? Ze wist niet precies wat het was maar er waren dieren, mensen, ze hield van beide. Ze was opgegroeid op het platteland dus erg gewend aan bijna elk dier. Er was 1 vervelend dier, een kat die dacht dat hij meer was dan haar. Iedereen is gelijk zegt Xena elke keer. Ze had een Chinese naam, waarom wist ze niet. De labrador stond op. Er kwam een vrouw aanlopen. Xena kwispelde. 1 ding wist Xena zeker, verkeerd terecht komen zou ze vast niet. Ze liep op de vrouw af en kreeg wat hondenkoekjes. De vrouw haalde een borstel tevoorschijn en borstelde haar. Xena's vacht glom. Ze was blij en liep met de vrouw mee. Ze liep door de gangen. En rook een nieuwe geur, wie was dat?

Zie post hierboven, dit topic is al afgesloten .