Exploring a new place!

Rafel rende door het bos. Bruine herfstbladeren stoven op voor zijn rennende pootjes, om vervolgens weer langzaam naar beneden te dwarrelen. Vrolijk sprong de kleine husky achter de bladeren aan, hapte naar ze en rolde over de grond. Hij hield van bossen. Hier was hij nog nooit geweest, maar meteen wist hij al dat hij van dit bos evenveel zou houden als alle anderen. Rafel rolde door het dorre tapijt van droog mos, en bleef even uithijgen. Zijn pluizige staartje zwiepte wild heen en weer van plezier, en zijn ogen stonden helder en vrolijk. Hij stond weer op, vastbesloten het hele bos te verkennen, en dan pas terug te gaan. Hij was nog maar net in het opvangcentrum, en was tot nu toe niet verder geweest dan het huis, de tuinen en de speelplaats. De kleine husky snuffelde aan alles wat hij tegenkwam, en bleef zich verbazen over de prachtige natuur. Toen kwam hij bij een smal slootje, waar een boomstam overheen lag. Met grote sprongen, alleen nieuwsgierig en niet bang, sprong hij eroverheen. Aan de overkant vond hij een tak, en sloop er naar toe alsof het een konijntje was. Laag bij de grond sloop hij naderbij, tot hij genoeg afstand had voor de sprong. Zijn achterpoten maakte zich klaar, en zijn staart zwiepte geluidloos heen en weer. Nu!Met een wat lompe, maar toch goede sprong kwam hij terecht op de tak en begon het gevecht. Hij sprong erop, nam weer afstand en viel dan ineens weer aan. Na lange tijd gespeeld te hebben was hij van mening dat hij de tak had overmeesterd en nam hem in zijn snuit mee naar een zacht plekje mos. Daar ging hij liggen, en hijgend knabbelde hij wat op de stok. Plotseling werd hij zich er bewust van dat iemand naar hem keek. Net toen hij op wilde springen, kwam het andere dier al tevoorschijn.

Vrolijk liep de eskimo hond, Penny door het bos, haar staart zwiepte heen en weer. Penny was hier nieuw en vond het tijd om het gebied te verkennen en mischien als het ooit lukte, ontsnappen. Penny was een ontdeugende hond, of einenlijk pup, Ze hield van avontuur en zal een gevecht niet uit de weg gaan. De verdorre blaadjes kraakte onder haar voetkussentjes waardoor een fazant opvloog uit haar schuilplek, die Penny net zat te achtervolgen. Ze keek om zich heen en zocht naar wat leven, maar helaas was er niets om op te jagen. Dan liep ze maar weer verder. Ze glimlachte, deze plek kende ze al een beetje, het was de plek, waar zij oficeel een TSP Member is geworden. TSP is een goede roedel, waar zij zich helemaal in thuis voelde. Er drong een geur van een andere hond haar neus binnen, Penny ging wat sneller lopen. Ze hield wel van gezelschap. Een jonge Husky, die joeg op een tak, hij sprong er op en begon het gevecht. Penny ging geintereseerd liggen en keek toe hoe de jonge pup tegen de stok vechte. Toen, na een lang gevecht, nam hij de stok mee en ging op een zacht plekje met mos liggen, hijgend knabbelde hij wat op de stok. Penny`s oren stonden recht op, om elk geluid op te vangen. Toen kwam ze uit de struiken en keek geintereseerd naar de pup.'Hoi, wees maar niet bang, ik kom in vrede.'Zei de teef glimlachend, ze liep naar en beekje en dronk wat water.'Ik ben Penny, en wie ben jij?.'Vroeg ze nog steeds glimlachend. Ze keek hem nieuwsgierig aan en wachte geduldig op zijn antwoord.

Een ander husky kwam tevoorschijn. 'Hoi, wees maar niet bang, ik kom in vrede,'zei ze glimlachend. Rafel, die eerst geschrokken was, keek haar opgelucht en vrolijk aan. 'Ik ben Penny, en wie ben jij?.' De kleine husky keek haar vriendelijk aan. "Hoi! Ik ben Rafel, maar noem me maar Raff!" antwoordde hij. Kwispelend sprong hij om haar heen. Speels was hij altijd geweest. "Speel je mee?" vroeg de pup vrolijk. Bij wijze van het begin van het spel rende hij op het beekje af en sprong er met een grote plons middenin. Vrolijk blaffend spartelde hij even rond. Toen klom hij op de kant, schudde zich uit en sloop naar een tak. Wat hij net ook al had gedaan. Zijn favoriete spelletje. Hij herhaalde het gevecht van net en dolde rind met de tak tot deze zich had overgegeven. Toen pakte hij hem op en rende met een zwiepende staart naar Penny. Toen legde hij de stok voor haar voeten. Helemaal voor jou gevangen! zeiden zijn ogen.

De pup keek opgelucht toen ze zie dat ze aardig was, De kleine husky keek haar vriendelijk aan. "Hoi! Ik ben Rafel, maar noem me maar Raff!" antwoordde hij. Penny keek Rafel, die vrolijk om haar heen sprong.'Hoi Rafel.' Herhaalde ze. "Speel je mee?" vroeg de pup vrolijk. Hij rende naar een beekje en sprong er in, Penny rende erachteraan, maar bleef aan de kant staan. Ze keek hem aan en wachte af wat hij zou doen. Toen klom Rafel op de kant, schudde zich uit en sloop naar een tak. Wat hij net ook al had gedaan. Zijn favoriete spelletje. Hij herhaalde het gevecht van net en dolde rind met de tak tot deze zich had overgegeven. Toen pakte hij hem op en rende met een zwiepende staart naar Penny. Penny keek hem trots en vrolijk aan. 'Ik speel graag mee en bedankt voor de stok. Ze keek vrolijk, aangezien ze al een jaar was, kon ze mischien pleeg ouder worden van deze pup, als hij er teminste mee akoord ging. Ze vroeg het nog niet, want dat was eigenlijk zijn taak als hij het wou.

[Sorry voor de late reactie, ik had straf. Heb Rafel eigenlijk nog een pleeg moeder nodig, want als dat zo is, wil ik dat heel graag zijn! De honden passen goed bij elkaar en Penny is heel speels lief en beschermend.]

Rafel keek vrolijk achterom toen Penny een stukje meerende. Ze bleef toekijken hoe hij met de stok vocht, en toen hij de tak voor haar neerlegde zei ze: 'Ik speel graag mee en bedankt voor de stok.' Rafel zwiepte vrolijk met zijn staart. Hij zag aan het gezicht van Penny dat ze ergens aan dacht. "Waar denk je aan?" vroeg hij, nieuwsgierig als altijd. Terwijl hij kennis maakte met haar, begon zich in hem een gevoel zich te ontwikkelen. Een warm gevoel dat omhoogkroop vanaf zijn buik. Hij kon het niet beschrijven, maar het vervulde hem met een heel fijn en gelukkig gevoel. Toen betrapte hij zich erop dat hij al aan een leven dacht met de hele tijd het fijne gezelschap van Penny erbij. Hij schudde het uit zijn hoofd, maar bleef er toch stiekem naar verlangen. Wat zou het leven heerlijk zijn als er een andere hond voor hem zorgde! Een hond zoals Penny. Nee, niet een hond zoals Penny, gewoon Penny! Alleen durfde hij het niet te vragen, want welke hond zou er nou voor mij willen zorgen? dacht hij en zijn oortjes gingen hangen, -dat wil zeggen, het oor dat rechtop stond, want het andere oortje hing altijd-. Een beetje verlegen bestudeerde hij de tak aan Penny's voeten. Misschien had ze al aan zijn lichaamstaal gezien dat hij heel graag wilde dat ze zijn pleegmoeder werd?

[Sorry, mijn reactie is ook veel te laat! Ik had in het weekend een toneelvoorstelling, en vanaf woensdag heb ik elke dag in het theater repetitie gehad... Het was wel heel erg leuk! Aan mijn post kan je wel lezen, dat Raf het heel graag wil! ^^ ]

Rafel zwiepte vrolijk met zijn staart. Penny keek hem aan, maar het was duidelijk dat ze met haar kop ergens anders was. "Waar denk je aan?" vroeg Fafel, nieuwsgierig als altijd. Penny keek hem glimlachend aan.'Ik dacht dat wij goed bij elkaar passen en misschien als jij dat wil kan ik jou verzorgen en je pleeg moeder worden?' Zei Penny een beetjhe twijfelend. Penny keek Rafel aan, hij dacht ook na over iets maar wat, Penny probeerde het te ontcijferen aan zijn gezichts uitdrukking, maar het lukte niet. zijn oortjes gingen hangen, hij dacht vast aan iets naars. Penny dacht diep na, zou hij akoord gaan. Penny hield van jonge pups en ze vond het leuk om ze te verzorgen.

[Sorry voor (alweer) de late reactie, ik ben echt verslaafd(Ja, alweer) aan bounless(ook een honden RPG) voor de link moet je bij reclame kijken) maar aangezien ik al lang een pleeg pup voor Penny gewild op LA dus ga ik nu elke keer weer online proberen te komen]

Wat Penny nu zei, was het fijnste dat Rafel ooit had gehoord. 'Ik dacht dat wij goed bij elkaar passen en misschien als jij dat wil kan ik jou verzorgen en je pleeg moeder worden?' Rafels oortje ging spontaan overeind staan. Even wist hij van geluk niet wat hij moets zeggen. "Echt... Echt waar?" stamelde hij. Toen kreeg hij een paar van zijn woorden terug. "Meen je dat? Dat zou ik geweldig vinden!" Hij sprong op, en dolgelukkig sprong hij om haar heen. Toen ging hij voor haar zitten en raakte haar neus aan. Hij ging naast haar zitten, en keek uit over het bos. De schemering begon al te vallen, en langzaam maar zeker vulde het duister de lucht. De sterren verschenen één voor één helder en stralend aan de duistere hemel. Rafel keek omhoog naar de sterren. Dit was altijd al een moment van de avond geweest waar hij van hield. Hij kroop dicht tegen Penny aan. Hij genoot.

Rafels oor ging rechtop staan, hij was kennelijk blij met wat ze vroeg. "Echt... Echt waar?" stamelde de pup. "Meen je dat? Dat zou ik geweldig vinden!" Hij sprong op, en dolgelukkig sprong hij om haar heen. Penny glimlachde naar hem, ze was blij dat hij akoord ging met wat zij vroeg. Penny kwispelde hevig, dit was het fijnste dat zij hier tot nu toe had beleefd. Rafel ging zitten en raakte Penny`s neus aan. Penny keek hem vriendelijk aan. 'Maak je maar geen zorgen, ik zal je goed verzorgen en beschermen tegen gevaren.' Zei Penny glimlachend.

De schemering begon al te vallen, en langzaam maar zeker vulde het duister de lucht. Kleine lichtjes vulde de lucht. Penny keek er blij naar, het licht van de kleine sterren weerspiegelde in haar bruine ogen. Rafel keek ook omhoog naar de prachtige sterren. Penny keek vrolijk naar hem, dit was een van de mooiste momenten van haar leven. Ze richte haar neus hoog in de lucht en liet een prachtig huil geluid horen, de prachtige klanken galmde door de hele oase. Penny huilde van geluk en blijdschap. Ze hield van die prachtige klanken, het moest haar denken aan vroeger in de polen. Toen zij met een grote groep op reis gingen. Maar de volgende keer dat zij deze klanken liet horen, zou ze aan iets denken wat misschien nog fijner was, aan Rafel. Penny richte haar kop weer naar beneden en keek naar Rafel. In de verte klonk het zelfde geluid, het gehuil van wolven. Penny keek geruststellend naar Rafel, hij hoefte niet bang te zijn voor dat gehuil, niet waar Penny bij was.

Spooky brieste, geheel verborgen tussen de bladeren keek ze naar het gebeuren beneden haar, honden, bah! en dan gingen ze nog samenspannen ook! in de verte klonk wolvengehuil, Spooky glimlachte, maar 'Penny' glimlachte ook, het katje keek weer boos. Het beestje was erg wisselvallig: het ene moment was ze aardig, het andere moment haalde ze kattenkwaad uit en was ze geslepen (al kwam dat zelden voor), het volgende moment was ze erg humeurig. Maar nu was ze vooral jaloers. Altijd was ze op zoek geweest naar gezelschap, altijd wilde ze iemand die ze kon vertrouwen, zij was immers ook betrouwbaar. Hou toch op met fantaseren! Jou zal toch ook eens een dienst bewezen worden! weer brieste Spooky, niet bang dat ze haar zouden zien, dat kon met geen mogenlijkheid. Ja sorry hoor! Kan ik er wat aan doen dat ik boos ben dat die hónd een pleegmoeder krijgt en ik niet?! Spooky schoot als een eekhoorn naar de boom naast haar en greep een mus, die nog net een laatste angstgil kon slaken voor hij verslonden werd. Toen sprong de poes de tak af en kwam lenig op de grond terecht. Ze liep het bos in, op weg naar het opvang centrum, maar een stem hield haar staande en ze draaide zich weer om. 'Ja?'siste ze.

Rafel keek verbaasd omlaag naar het kleine katje dat razendsnel naar benenden klom uit een boom. Ze koelde haar woede op een mus, die ze kwaad in één keer verslond. Rafel schrok. Met een verbitterde houding keerde ze zich om om te verdwijnen in het bos. "Hè! wacht even, wie ben jij?" vroeg Rafel, nieuwsgierig als altijd. De ingehouden woede en frustratie droop van haar gezicht terwijl het kleine katje zich omdraaide. 'Ja?' siste ze met trillende snorharen. Rafel knipperde even met zijn ogen en keek het katje verbaasd aan. Waarom valt ze zo tegen me uit? dacht hij fronsend. Ik heb haar toch niets misdaan? Verwoed groef hij in zijn herinneringen of hij ooit een klein wit-grijs katje iets had aangedaan. Niets. Even dacht hij nog na, maar toen begreep hij het al. Het is precies hetzelfde als in de stad, bij alle baasjes ooit hebben geprobeerd de baas over me te spelen, en die het allemaal hebben opgegeven. Toen zwierf ik ook altijd door de straten, op zoek naar iemand om me bij aan te sluiten. Toen vond ook niemand me aardig. Treurig dacht hij aan alle honden die hem hadden weggejaagd. Met slagen, krabben en beten. Zijn lichaam zat nog steeds onder de littekens van de hondenbeten en van de zweep. De verschrikkelijke zweep, waarvan ze dachten me daarmee in toom te kunnen houden. Waarvan ze dachten dat ik me als een braaf hondje zou gedragen. Het hoorde bij me; elke keer als ik weer werd verkocht gaven ze de zweep erbij. Hij dacht terug aan de pijn, de brandende striemen die de woede van zijn baasjes weerspiegelde. Zijn laatste baasje was het ergst geweest. Hij was altijd dronken, verziekte zijn leven en reageerde zich helemaal af op Rafel. Maar dat is nu voorbij, zei hij streng tegen zichzelf. Zijn gedachten dwaalde af naar de eenzaamheid. De verschrikkelijke eenzaamheid die hem altijd vergezelde als een duistere schaduw. Wanhopig vroeg hij zich elke keer weer af. Waarom? Wat hebben zij, wat ik niet heb?

Penny keek net zo verbaasd als Rafel, het vreemde katje had een mus gevangen. Penny keek vol afschuw torn het katje de vogel verschuurde. De kat was duidelijk boos. 'Hey! Wacht eens even! Wie ben jij?!' riep Rafel. Penny keek de kat aan, ze was totaal niet bang dat de kat haar pup zal pijn doen. Toch lette ze buiten gewoon goed op. Het katje draaide zich om en begon te sissen.'Ja?' Penny keek de kat aan en vroeg: 'Zo, jij ziet er boos uit. Kunnen we je misschien Helpen?' Vriendelijk keek ze naar het kleine beestje.



(sorry voor de late reactie, als je echt actieve topics met mij wilt. Moet je op www.Boundless.actieforum.nl komen, daar Ben ik Shadow, Solar en (Ja je raad het al) Penny. Oh ja, sorry voor de korte post. Ik zit op mijn iPod touch en helaas is de baterij bijna op.)