My reflection

Met een soepele sprong landde de gevlekte kater op de rand van de fontein. Het water kletterde vredig, en Selim genoot even van het rust momentje. Dit was een goede en mooie plek om te wonen, maar het enige nadeel was dat er zoveel van hen waren. Je kon geen vijf minuten door het landhuis lopen zonder over een drukke puppy of een spelende kitten te struikelen, en als een kat die hield van zijn rust was Selim daar niet bepaald een fan van. Maar toch was hij de tijd buiten de muren van het landgoed niet vergeten, en wist dat hij het nergens beter zou krijgen dan hier. Beheerst nam de kater een paar slokjes water, en bestudeerde toen nog even het wateroppervlak. Ondanks de kringen in het water was zijn gevlekte kop duidelijk te zien, en onwillekeurig moest hij glimlachen. Hoe hij was gegroeid sinds hij hier was aangekomen.

Eerste post voor Aiden

Zijn scherpe zintuigen pikten ver van tevoren al de naderende hond op, maar Selim staarde nog strak naar het water. Hij herkende de geur wel. De hond was Aiden. Hij liep hier al langer rond dan Selim, en de kater had hem wel eens van een afstandje bestudeerd. Zoals de meeste honden was hij luidruchtig en vrolijk, en dat irriteerde de kater meer dan hij in woorden kon uitdrukken. Hij haatte het lawaai en de drukte die de soort zich eigen had gemaakt, en dan kwam de afgunst er nog bij die hij met de paplepel ingegoten had gekregen. Toch wilde hij de soort nog wel eens een tweede kans geven ook al wist Selim wel dat hij een hond nooit een vriend kon noemen. “Hallotjes.” Zei de akita inu waarna hij naast de kater ging zitten. "Goedendag Aiden." Zei de kater terwijl zijn blik het water niet verliet. Ergens gaf het hem een soort van voldoening om de hond te laten weten dat hij zonder te kijken al wist wie hij was, en dat zelfs zonder elkaar echt gesproken te hebben. “Schrik jij wel eens van je spiegelbeeld?” Vroeg Aiden met een grijnsje, en licht geïrriteerd schudde Selim zijn kop. "Nee." Zei hij koel. "Over het algemeen is mijn ras slimmer dan dat."

“Nou sorry hoor, ik wist niet dat je boos werd.” Zei de reu met een sip gezicht, en bijna onzichtbaar schudde de kater weer met zijn kop. “Jammer dat sommigen niet dezelfde humor hebben, maar hé dat geeft niet hoor.” Voor het eerst wendde de kater zijn blik af van het water, en keek Aiden aan. "Klonk ik boos dan?" Vroeg hij op zijn natuurlijke koele toon. Oké, hij had alles behalve vriendelijk geklonken, maar de kater was zeker niet boos. Een van zijn vele theorieën over honden was dat ze nooit echt opgroeiden, en voor Aiden was dat zeker waar. “Ook niet als je zo kijkt?” Vroeg de hond, en Selim schudde weer met zijn kop. "Nee." Antwoordde hij een tikkeltje vriendelijker. "En als je niet oppast blijft je gezicht zo staan." De kater grinnikte zachtjes en keek licht geamuseerd voor zich uit. “Mijn excuses als ik je irriteer.” Ging de hond verder, en Selim keek hem weer aan. "Excuses aanvaard." Antwoordde hij rustig. Het was onder de langere bewoners ondertussen wel bekend dat hij meer een katten-kat was, maar toch was het hier onmogelijk om de honden te negeren. Ze woonden hier nou eenmaal samen dus moesten ze het maar met elkaar doen. “Hoe staat het ermee Selim, in het leven?” Vroeg Aiden verder. Jeezz, deze reu hield echt nooit op met praten. "Rustig." Antwoordde de kater toch eerlijk. "Je weet wel, nu de masters of time er niet meer zijn." Ja, de masters waren zijn familie geweest, en ze hadden hem grootgebracht toen hij alleen stond in de wereld, maar hij kon het zich ook wel voorstellen dat de anderen het niet erg vonden dat ze er niet meer waren. Het was immers een nogal duister clubje geweest, en als Selim eerlijk was dan had hij het ook nooit lang bij hen volgehouden.

De reu begon fanatiek te knikken, en Selim haalde een beetje nonchalant zijn wenkbrauwen op. Zijn stem had misschien een beetje ijzig geklonken, maar hij was niet boos toch. Hooguit geïrriteerd. “Ja, wel een beetje ja.” Zei Aiden, en de kater haalde zijn schouders op. "Dat was niet de bedoeling." Zei hij als zijn versie van een verontschuldiging. Nee, Selim was niet het soort kat die het zou toegeven als hij iets fout had gedaan dus echte gemeende excuses kwamen niet vaak over zijn lippen. “Ik denk toch dat ik mijn gezicht liever kan blijven bewegen. Straks schrik ik iedereen nog af.” Zei Aiden en voordat de reu verder kon gaan onderbrak Selim hem ever. 'Dat doe je nu ook al." Zei hij met een geamuseerd lachje. “Zeker bij de verzorgers zou dat vervelend worden. Ik hou van vlees.” Ging de hond verder, maar Selim schudde alleen maar zijn kop. Bedelen, dat was echt een hondending. Als hij vers vlees wilde dan ving hij dat wel zelf, maar het was natuurlijk niet zo dat iedereen daar de vaardigheden en training voor had, vooral honden niet. “Ach ja.” Zei Aiden, waarschijnlijk in een poging wijs te klinken. “Niet alles gaat zoals het gaat en niet alles lijkt zoals het lijkt.” De kater keek hem even onbegrijpend aan voordat hij zijn blik weer op het wateroppervlak richtte. "Maar als het goed is krijg ik het binnenkort weer wat drukker." Zei hij met een mysterieus grijnsje. "We moeten tenslotte wel zorgen dat de macht bij de oudere garde blijft, toch?"