Friends forever!

Daar stond hij dan, de gedumpte pup, hongerig voor de ingang van een ondierlijk gebouw. Verborgen in de schaduwen van de planten die langs de dubbele deur stonden. Het lange donzige vachtje van de witte herder pup rimpelde in de wind terwijl hij aarzelde m naar binnen te lopen, Vast een asiel. Dacht hij huiverend. Proud, want dat was de naam van de pup, probeerde niet aan zijn verleden te denken en verzamelde al zijn moed, in een asiel ging je hoogstwaarschijnlijk dood, en dat was toch precies wat hij nodig had? Of niet? Pootje voor pootje zette het kleine beest zich in beweging, Niet nadenken, of...denk gewoon aan de eeuwige rust die je te wachten staat. Maar zodra hij bij de deur stond, amdemde hij niet de angst geuren die hij verwacht had in, maar vrolijke geuren van spelende honden en...KATTEN!!!!!!! Nu aarzelde Proud geen seconde meer, maar stoof naar binnen en rende kwispelend elke kat die hij kon zien achterna, na een tijdje -of toen alle katten weg waren- viel Proud blij op de grond neer en begon met uithijgen. Hij merkte pas dat hij beslopen werd toen hij een donkere vacht achter een plantenbak weg zag duiken. "Wie is daar?" vroeg hij speels, en hij sprong overeind, "Ik ben Proud en ik heb een hele lange tocht achter de rug." hij keek vragend en speels naar de plantenbak, waar nog net een snuitje achter vandaan stak.

Rafel snuffelde wat rond bij de ingang. Plotseling zag hij aan een schaduw bij de ingang dat een kleine witte herder voor de dubbele deuren stond. Hij aarzelde zichtbaar, en straalde eerst angst uit, die vervolgens veranderde in een soort kalme zekerheid. De witte pup stapte naar binnen, en keek toen heel verbaasd om zich heen. Naar alle spelende honden en katten hierbinnen. Zonder aarzelen sprong hij op en rende achter een heleboel katten aan. Na een tijdje plofte hij neer op de grond. Rafel, die het hele tafereel van achter een plantenbak had gevolgd, werd opgemerkt door de witte pup. "Wie is daar?" vroeg de kleine herder. "Ik ben Proud en ik heb een hele lange tocht achter de rug." Rafel stak zijn snuitje om de hoek van de plantenbak, om de pup hem vragend aan te zien kijken. Toen stapte hij tevoorschijn. Zijn staartje kwispelde wild heen en weer. De kleine husky ging naast Proud liggen om zich voor te stellen. "Hoi Proud, ik heet Rafel. Maar noem me maar Raf, hoor!" Vrolijk keek Rafel Proud aan. "Welkom in het opvangcentrum!" Zijn staartje zwiepte een paar keer op de grond. "Je bent nieuw, hé? Zal ik je alles laten zien?" stelde hij voor.

Een pup, iets ouder dan Proud, stapte tevoorschijn. Zijn staartje kwispelde wild heen en weer. De kleine husky ging naast Proud liggen en stelde zich voor: "Hoi Proud, ik heet Rafel. Maar noem me maar Raf, hoor!" Vrolijk keek de puppy Proud aan. "Welkom in het opvangcentrum!" Zijn staartje zwiepte een paar keer op de grond. "Je bent nieuw, hé? Zal ik je alles laten zien?" vroeg Rafel. Proud sprong opgetogen op en begon zijn staart achterna te jagen (zo'n typische maffe puppy daad) en kefte blij:'geef je over! Ik scheur je aan flarden!' zijn staart gaf zich over en Proud keerde zich trots tot zijn nieuwe vriend, hij had bewezen dat geen gevaar zich zou wagen in hun buurt te komen en dat ze veilig op verkenning uit konden gaan. 'Ik ga mee!' hij sprong op zijn achterpoten en maakte een duik over Rafel heen terwijl hij riep, 'Waar gaan we beginnen? Is het hier leuk? Zijn er veel katten om achterna te jagen? Is het baasje lief voor ons? Is het eten lekker?.....' Oftewel: Proud bekogelde hem met vragen.


[Sorry, lekker vaag einde...]

Rafel keek geamuseerd toe hoe Proud achter zijn eigen staart aan gegon te rennen. Hij kefte vrolijk:'Geef je over! Ik scheur je aan flarden!' Rafel glimlachte en kwispelde. Even vocht Proud nog met zijn staart, tot deze zich had overgegeven. Toen keek hij trots naar Rafel. 'Ik ga mee!' riep de kleine witte pup en sprong over Rafel heen. 'Waar gaan we beginnen? Is het hier leuk? Zijn er veel katten om achterna te jagen? Is het baasje lief voor ons? Is het eten lekker?.....' Proud bekogelde hem met vragen. Rafel grijnsde vriendelijk. "Kom maar mee, ik vertel je alles wel onderweg. Eerst gaan we naar de speelweide, maar voor ik je dat laat zien, zal ik je eerst hier alles over het opvangcentrum vertellen," zei hij vrolijk. Hij wenkte Proud met zijn staart en begon te door de gang te lopen. Hij keek even achterom, en zag dat Proud vrolijk achter hem aan rende. "Het begon met een paar mensen die heel erg van dieren hielden," begon hij. "Ze begonnen verlaten honden en katten uit de buurt op te vangen, later groeide het huis uit tot dit opvangcentrum. Hier mogen alle honden en katten wonen die er behoefte aan hebben. Je kan je aansluiten bij een Roedel, of gewoon alleen leven. Er zijn nog allemaal bijzondere plaatsen om te verkennen! Ik ben hier ook nog niet zo lang, maar heb al hele leuke andere honden leren kennen! De eerste die ik tegenkwam was Penny, een andere husky. Zij is nu mijn pleegmoeder! Ik heb me aangesloten bij The Selonia Pack, een hele leuke Roedel! En ja, er zijn genoeg katten om mee te spelen an achterna te jagen! Je zal het hier vast geweldig vinden!" Rafel kwispelde vrolijk terwijl hij vertelde over de korte fijne tijd die hij hier al had gehad. Hij hoopte stiekem dat Proud ook bij TSP zou komen, maar dat kon hij niet van hem vragen. "Hoe ben je hier eigenlijk terecht gekomen?" vroeg hij nieuwsgierig. Met zijn kopje scheef en vragende ogen keek hij omlaag naar Proud, en wachtte op antwoord.

Zijn er veel katten om achterna te jagen? Is het baasje lief voor ons? Is het eten lekker?.....' Proud bekogelde hem met vragen. Rafel grijnsde vriendelijk. "Kom maar mee, ik vertel je alles wel onderweg. Eerst gaan we naar de speelweide, maar voor ik je dat laat zien, zal ik je eerst hier alles over het opvangcentrum vertellen," zei hij vrolijk. Hij wenkte Proud met zijn staart en begon te door de gang te lopen. Hij keek even achterom, en Proud rende vrolijk achter hem aan. "Het begon met een paar mensen die heel erg van dieren hielden," begon Raf. "Ze begonnen verlaten honden en katten uit de buurt op te vangen, later groeide het huis uit tot dit opvangcentrum. Hier mogen alle honden en katten wonen die er behoefte aan hebben. Je kan je aansluiten bij een Roedel, of gewoon alleen leven. Er zijn nog allemaal bijzondere plaatsen om te verkennen! Ik ben hier ook nog niet zo lang, maar heb al hele leuke andere honden leren kennen! De eerste die ik tegenkwam was Penny, een andere husky. Zij is nu mijn pleegmoeder! Ik heb me aangesloten bij The Selonia Pack, een hele leuke Roedel! En ja, er zijn genoeg katten om mee te spelen en achterna te jagen! Je zal het hier vast geweldig vinden!" Rafel kwispelde vrolijk terwijl hij vertelde. "Hoe ben je hier eigenlijk terecht gekomen?" vroeg hij toen nieuwsgierig. Met zijn kopje scheef en vragende ogen keek hij omlaag naar Proud. 'Wel, eh...lang verhaal,' begon Proud onzeker, eigenlijk twijfelde hij of hij het wel zou vertellen, maar Raf was toch wel en vriend? Dus ging hij verder:'Nou, mijn ouders, beide witte herders, zijn fokkershonden en ons baasje heeft mijn broertjes en zusjes verkocht, niemand wilde mij, ik werd maar niet verkocht en toen hebben ze mij ruw uit hun 'blik-met -wielen' gegooid, weggedaan als poud vuil, ze hebben me gedumpt in de wilde natuur met het idee dat ik dood zou gaan.' Proud had zijn kop omlaag, zijn oren plat in zijn nek en zijn staart tussen zijn pootjes. 'En toen heb ik een wolvin leren kennen, zij leerde me jagen en daarom heb ik het overleeft, maar Lucerna, zo heette ze, overleefde de overstroming niet en ik heb tijden lang rondgezworven, opzoek naar onderdak, en met succes, want ik heb dit gevonden.' maar blij was hij niet meer, want hij had zichzelf herrinderd aan Lucerna's dood.

Rafel zag Proud onzekerder worden. 'Wel, eh...lang verhaal,' begon hij onzeker. Je hoeft het niet persé te vertellen, hoor! wilde Rafel al zeggen, maar deze woorden kwamen niet verder dan zijn hoofd toen Proud toch begon. 'Nou, mijn ouders, beide witte herders, zijn fokkershonden en ons baasje heeft mijn broertjes en zusjes verkocht, niemand wilde mij, ik werd maar niet verkocht en toen hebben ze mij ruw uit hun 'blik-met -wielen' gegooid, weggedaan als oud vuil, ze hebben me gedumpt in de wilde natuur met het idee dat ik dood zou gaan.' Rafel schrok. Hij is nog zo jong! Hoe kunnen ze hem dat aan doen?! Proud zag er uit als een hoopje verdriet, toen hij verder ging. 'En toen heb ik een wolvin leren kennen, zij leerde me jagen en daarom heb ik het overleeft, maar Lucerna, zo heette ze, overleefde de overstroming niet en ik heb tijden lang rondgezworven, opzoek naar onderdak, en met succes, want ik heb dit gevonden.' Met grote ogen keek Rafel naar de kleine witte herder. Deze kleine pup heeft al veel te heftige dingen meegemaakt! Rafel drukte de kleine pup tegen zich aan, en likte de tranen van zijn kop. Hij keek hem recht aan. Het komt wel goed, zeiden zijn ogen. Je bent nu hier. Hier is het veilig, en ik zal er altijd voor je zijn. Zonder woorden, met communicatie die geen mens zou kunnen begrijpen, troostte hij Proud.