Hunting on insects

De kleine pup sloop geluidloos door het hoge gras. Ze was nauwelijks zichtbaar. Vandaag had Sterre het gemunt op een prachtige kleurrijke vlinder. Die zou haar prooi worden. Gehe, ze vond het grappig om op insecten te jagen. Het gaf haar tenminste wat afleiding. Meestal dwaalde ze een beetje doelloos rond, niet wetend wat te doen. Nou, vandaag had Sterre iets nuttigs gevonden om te doen; op vlinders jagen. Al was de kans erg klein dat ze er ook één zou vangen. Vlinders konden vliegen en pups niet. Soms wenste Sterre wel eens dat ze die had, vleugels. Het waren handige dingen waarmee je bijvoorbeeld snel kon ontsnappen als een vervelend mens achter je aan zat. Mensen, ze waren meestal super irritant. De kinderen dan, die konden als domme dwazen om je heen drentelen. Sterre hield er niet van. Kleine snottebellen waren alleen maar lastig, de wereld zou er zonder hen een stuk vrolijker uitzien. De kleine pup zuchtte overdreven erg. Ze was inmiddels op normale hoogte gekomen en ze keek nu alert om haar heen. Sterre voelde zich lonely. Arme zij. Weer een overdreven zielige zucht was te horen. Ja, ze was goed in acteren. Sterre had zin in gezelschap. Voor de derde keer zuchtte ze. Was Etain hier maar. Met hem kon ze tenminste lol maken. De pup dacht terug aan de eerste keer dat ze hem ontmoet had. Toen hadden ze samen door het hooi liggen rollebollen. Sterre had een leuke middag gehad en een vriend erbij gekregen. Een vriend die ze nú weer wilde zien. En als Sterre iets wilde, dan kreeg ze dat ook. En wel nú. Een bekende geur dreef haar gevoelige neusje binnen. Een grijns vormde zich op haar lippen. ''Ohh, Etainnn! Waar ben je?'' Haar stem klonk overdreven vals, maar met een ondeugende ondertoon erin. ''Waar je ook zit, ik vind je toch wel.'' grinnikte Sterre zacht. Een gevoel bekroop haar die zei dat Etain zich achter haar bevond. De pup draaide zich om en keek recht in het gezicht van een Siberische Husky.

&Etain

De jonge pup was gegroeid. Zijn puppy haren begonnen los te laten, en dat betekende dat hij ouder, en groter werd. Hij was ook al een stuk groter. Hij had nu de grote van een volwassen Engelse Springer Spaniël, en dat waren geen kleine honden, maar zeker ook niet groot. Etain was nog wel kleiner dan een Border Collie maar dat zou ook wel veranderen. Etain rolde op zijn rug en keek naar de plek waar Sterre altijd sliep. "Hmm, ze is weg," dacht hij. Hij stond op en schudde zijn vacht uit. Ze waren al wat ouder, en er was ook veel tijd verdwenen. Etain en Sterre deden altijd wel wat. Alleen de laatste tijd werd dat wat minder. En daar moest verandering in komen. Etain liep naar het drink bak en eet bak en dronk en at wat. Toen hij dat gedaan had draafde hij het gebouw uit. Hij volgde Sterre haar lucht. En toen hij bij de Grazige Velden aan kwam zag hij haar in de verte. Ze leek op vlinders te jagen. Etain grijnsde. Hij zag een grote stok liggen. Hmm, hij wist wel wat leuks te doen. Hij draafde naar de stok en pakte die op. Daarna draaide hij zich om en draafde naar Sterre toe. Ze leek hem te zoeken. ''Ohh, Etainnn! Waar ben je?'' Zei ze op een grappige toon. ''Waar je ook zit, ik vind je toch wel.'' Vervolgde ze. Etain grinnikte. En toen keek Sterre om. Etain zei met de stok in zijn bek; 'hier ben ik.' Zijn ogen twinkelde van vermaak. Hij was dol op Sterre, en ze waren heel leuk samen. 'Zin om te spelen?' Vroeg hij terwijl hij de stok pakte en in een speelde houding. Elke stap die Sterre dichter bij zou komen zou hij weg spelen. Zo was dat spelletje nou een maar. Je moest de stok af proberen te pakken.