~A rainy day~

Onderwerp: ~A rainy day~ do mei 03, 2012 4:44 am

Hij staarde met een frons in zijn voorhoofd door het raam. Zijn poten stonden op de vensterbank en zijn blik gleed over de omgeving. Het miezerde een beetje, waardoor de lucht een grijze massa geworden was en er een sombere sfeer over het opvangcentrum hing. Hij zuchtte zacht, jammer. Het was net een paar dagen zulk lekker weer geweest. Toen was het duidelijk geweest dat het echt weer lente was. Nou leek het net herfst. Ach ja, zulke dagen zaten er ook tussen. Het was goed voor de planten maar minder voor zijn humeur. Hij zuchtte nogmaals en liet zich toen van de vensterbank af glijden. Hij hield zich niet tegenhouden door vies weer, maar vrolijk werd hij er nou ook weer niet van. Hij schudde zijn vacht uit en draaide zich toen om. Hij trippelde de gang op en liep de trap af. Voor de keuken bleef hij even staan, maar hij had zelfs geen zin om de kok te plagen. Dat was heel wat voor hem. Dus haalde hij zijn schouders op en liep hij het binnenplein op. Hij voelde hoe zijn vacht langzaam aan zijn lijf vast begon te kleven, maar hij negeerde het. Hij liep het plein over richting de fontein. Hij liet zijn kop zakken en nam wat slokjes van het koele water. Hij vond het water uit de fontein lekkerder als het water binnen. Daarna tilde hij zijn kop weer op en keek om zich heen. Het was rustig op het binnenplein, waarschijnlijk waren de meeste honden en katten binnen of onder de bomen. Hij besloot ook verder te lopen.
Hij liep in de richting van de beeldentuin. De tuinman stond in regenpak de struiken te snoeien. Hij keek op toen Aiden de tuin in liep. “Niet door de plantjes hè?” Er klonk iets dreigends door zijn stem. Aiden toverde een brede hondengrijns om zijn lippen. Hij wist zonder dat hij de woorden begreep al wat de tuinman bedoelde. Hij had het nergens anders over dan het beschermen van de tuin. Hij was altijd chagrijnig, omdat hij bang was dat ze de tuin molden. Toch gaf hij wel om ze, dat wist Aiden. Hij dreigde wel alleen hij deed nooit wat. Hij ging pal voor de tuinman zitten. Zijn nachtzwarte ogen keken kalm in die van hem. Ondanks alles zag hij een glimlachje om de lippen van de tuinman glijden. Hij gaf hem een aai over zijn kop, daarna ging hij verder waarmee hij bezig was. Aiden vond het ook wel eens leuk om hem te plagen, maar hij vond de tuinman wel aardig. Hij sprong overeind en liep verder tot de rand van de tuin, daar ging hij weer zitten. Hij staarde in gedachten voor zich uit. Zijn oren draaiden alle kanten op en zijn staart klopte zachtjes op de grond. Nee, hij was er niet helemaal bij met zijn kop.

[Open]

Onderwerp: Re: ~A rainy day~ do mei 03, 2012 7:43 am

Gadverdamme, het regende. Alles zag er somber uit, de lucht kleurde grijs en er waren niet veel katten, noch honden te zien. Ja, echt hondenweer zoals het ookwel genoemd werdt. Maar waarom zou je dan ook met dit weer buiten rondlopen? Alleen geestelijk gestoorde zouden dat doen. En Ulquiorra. Maar wat was het verschil tussen Ulquiorra en een geestelijk gestoorde? Inderdaad, vrijwel niks. Een zucht verliet zijn lippen. Hij haatte dit weer, maar weigerde binnen te zitten bij die vreselijke mensen. Bah, die muggensifters. Je mocht gewoon niks, nada, noppes. Het kwam zijn strot uit hier. Dus was de verdwijning van Odion een goede rede om er even tussenuit te gaan. Echter had hij iets gezien wat hij liever niet wilde zien, zijn dode lichaam. Tenminste, dat was wat hij dacht. Natuurlijk was er niets zeker, nee, helemaal niet. Maar het uiterlijk, de littekens, de ogen, precies hetzelfde. Het moest Odion wel geweest zijn. De gedachtten dat de kater die zijn leider, nee, zijn vriend was geweest was hartverscheurend. Zijn ouderlijk karakter, het hondehatende en aggresiefe was redeliijk afgezakt. Sterkter nog, hij had zijn eigen elite. Voor katten én honden. Ja. Niet verwacht hè? Toch was het zo. Ulquiorra was totaal veranderd, rustiger geworde. Ook zijn uiterlijk was drastisch veranderd. Nou, wat je onder drastisch verstond. Er waren veel littekens bijgekomen van gevechten. Zijn rechtervoorpoot zat helemaal onder, net als zijn kop en borst. Echter zat de grote "4" er nog steeds. En door zijn helse, groene ogen zaten zoals gewoonlijk nog steeds twee paar littekens. Angstaanjagend zag hij eruit, zo. Maar verder was Ulquiorra dus nog dezelfde kater. Dezelfde kater met hoop en trots. Hij was nu een leider, hij zou ervoor zorgen dat de mensen niet langer zo door zouden gaan als ze nu deden. Hij zou het opvangstcentrum redden.
Ondanks dat zijn geurvermogen niet zo goed was ontwikkeld als die van een hond, bereikte de geur van een oude bekende zijn neusgaten toch. Niet dat ze goede vrienden, of vijanden, waren geweest toendertijd. Maar toch, hij had hem eens mogen ontmoeten. En als het aan Ulquiorra lag, nog een keer. Zo goed als hij kon volgde de zwarte kater zijn neusgaten. Daar was hij dan, de hond die hij toen nog wel zo de angst op het lijf had gejaagd voor zijn gevoel. Niet dat het de hond zo veel had kunnen schelen, hij was gewoon rustig weggelopen. En dat terwijl Ulquiorra toendertijd nog wel zo uit op een ruzie. Zonder ook maar een seconde te twijvelen liep hij dichterbij. De hond leek in gedachten verzonken, merkte hem niet eens op. Wat wilde het beest dan? Hij kwam van achteren aan. Hij snoof, niet verachtend ofzo, gewoon, hij snoof. Zijn haat voor honden was met de tijd verdwenen. 'Aiden,' klonk zijn stem beheerst. Niet vriendelijk, gewoon. Ook geen haat. 'Dat ik jou hier mag tegenkomen,' klonk zijn stem weer. Nog steeds vrijwel geen emotie in zijn stem. hij had zichzelf volkomen onder controle. Zijn blik bleef op de hond gericht terwijl zijn oren oplettend heen en weer draaiden. Natuurlijk wilde hij niet in een hinderlaag belanden, je wist maar nooit. 'Vertel me eens, wat is er zoal gebeurd in LA de laatste tijd?' Vroeg hij nog aan de hond, gewoon om de confersatie op gang te brengen. Niks bijzonders, gewoon een regulier praatje. Op meer was de zwarte kater niet uit. Echt niet.

[OOC] Hell yeah x3

Onderwerp: Re: ~A rainy day~ do mei 03, 2012 11:00 am

Zijn gedachten gleden naar de tijd dat hij net in het opvangcentrum was, een jonge pup. Angstig en alleen, alleen dat was snel veranderd. Raar eigenlijk, hoe anderen je op je gemak konden stellen.Hij lag opgerold in een hoekje op de speelplaats. Hij had zijn ogen dichtgeknepen en weigerde ze open te doen. Zachtjes duwde de natte neus van een andere pup tegen zijn voorhoofd, net zo lang totdat het hem ging irriteren. Hij tilde met een ruk zijn kop op en zijn nachtzwarte ogen staarden kwaad in die van de andere pup. “Wat!” hij schreeuwde het zo hard dat iedereen op hield met spelen. Ze staarden hem allemaal geschrokken en enkelen zelfs angstig aan. Alleen de pup die hem aangeraakt had staarde zonder angst terug. Uiteindelijk was het Aiden die als eerste weg keek. “Mijn naam is Devy,” zei ze pup rustig. Aiden gromde zachtjes, maar gaf uiteindelijk toch zijn naam. “Aiden,” zei hij kort. Devy glimlachte en knikte kort. “Je zult mijn beste vriend worden,” zei de pup toen vastbesloten. Aiden staarde hem opnieuw kwaad aan. “Ik ben niemand zijn vriend,” siste hij, terwijl zijn ogen vervaarlijk op vonkelden. Devy lachte alleen maar terwijl hij op sprong en weer naar de anderen toe liep. Aiden had nooit verwacht dat de voorspelling van Devy uit zou komen. Alleen uiteindelijk waren ze inderdaad onafscheidelijk geworden. Totdat Devy naar een nieuw thuis was gegaan en ook Aiden zijn leven voorgoed veranderde. Hij had het goed hier en hij had niks te klagen. Hij vermaakte zich prima en was gelukkig, alleen soms kwam het gevoel terug. Het gevoel dat hij iets kwijt was en hoe hij er ook naar zocht, dat hij het niet meer kon vinden.
Hij schrok op toen een stem achter hem klonk. Hij draaide zijn kop en keek recht in de ogen van Ulquiorra. Hij wende even zijn blik weer af en keek naar het opvangcentrum. Zijn linkeroor draaide naar Ulquiorra toen hij wat zei. “Ulquiorra,” zei hij toen de kater ook zijn naam uitsprak. Hij lachte even zachtjes toen Ulquiorra verder sprak. “Ach het opvangcentrum is niet zo groot dat je elkaar nooit meer tegen komt,” zei hij toen. “Of bedoel je met dit weer? Ik wou graag naar buiten dus dan doe ik dat,” vervolgde hij simpel. Er was iets veranderd aan de kater, dat voelde hij. In zijn ooghoek keek hij naar hem, nam hem in zich op. Hij wist dat hij nou een elite leidde. Er ontging Aiden eigenlijk niks en wat hem wel ontging pikte hij wel weer op via iemand anders. Hij leek rustiger, Aiden kreeg in ieder geval niet het idee dat de kater hem aan zou vallen. Misschien kwam het wel omdat hij nu ook samenwerkte met honden? Hij wist het niet, maar hij vond het wel prima zo. Dan konden ze misschien een normaal gesprek voeren. Hij zuchtte even op de vraag van Ulquiorra. “Ach eigenlijk is er niet zo veel gebeurd. Er zijn katten en honden weg gegaan, maar ook weer nieuwe bijgekomen. Eigenlijk zoals het altijd gaat. Alleen voel ik wel wat spanning onder de mensen alsof er iets gaat gebeuren. Ze slepen de hele tijd met spullen. Volgens mij komen er wedstrijden en nog iets, iets waar ik nog niet helemaal achter ben,” zei hij toen. “En waar ben jij zo al geweest Ulquiorra?” vroeg hij daarna. Hij draaide nou zijn kop helemaal naar de kater toe en keek hem aan. Zijn nachtzwarte ogen keken kalm in die van Ulquiorra.

ooc: Romy <3