why have you forsaken me!, I thought I heard the family!

Lemon stond bij een paal, ze blafde en jankte zo hard als ze kon. huilend rukte ze aan de leren riem, die aan de paal geknoopt was, buiten was het donker en stil, niemand die haar geblaf en gejank hoorde. Haar stem was schor geworden van het blaffen en van het trekken aan de riem. Ze was in de war en wist niet wat ze moest doen, ze probeerde te rennen richting de zwarte auto, die langzaam verdween in het duister.

Een paar minuten eerder, werd ze uit de zwarte auto van haar baasjes geduwd en ruw naar een paal gesleurd. Haar lange leren riem werd aan de paal geknoopt, Lemon was achtergelaten.

Het was stil. het enige wat de zwart/witte hond hoorde, was het geritsel van de bladeren. de koude wind ging door haar vacht, ze trilde van angst en van de kou, wat nu? Ze jankte een beetje:'why have you forsaken me, I thought you love me, but that's apparently all just a dream, nobody love me and if they do, they leave me behind.' dat laatste gromde ze zachtjes, ze was boos, maar ook verdrietig en teleurgestelt. Ze ging trillend liggen en keek verdrietig voor haar uit. Ze jankte nog een keer, in hoop dat haar baasje terug zou komen, maar dat gebeurde niet, ze sloot haar ogen en viel in een diepe slaap.

Ze opende haar ogen, haar vacht was drijf nat van de regen en Lemon had het erg koud. Er liepen mensen langs, de meeste mensen bleven even voor haar staan, maar liepen daarna weer weg. Niemand die naar haar toe liep of haar mee nam, totdat er een witte auto aan kwam rijden. Er stapte iemand uit, het was een man. Hij liep meteen naar haar toe en ging voor haar zitten.'Hé, kleine vriend, ga je mee?' zei hij met een lieve stem, hij aaide over haar kop en pakte haar halsband. Hij maakte de riem voorzichtig los. Lemon kwispelde een beetje met haar pluizige staart, ze was bang, maar dit was haar enige hoop. De man pakte de riem,'Ga je mee?' Vroeg zijn leive stem. Lemon stond op, ze liep met hem mee, naar de auto en sprong er in. Ze werd zachtjes in een kooi geduwd, toen ze re in zat, werd het deurtje dicht geduwd. Lemon schrok, ze begon weer te janken, maar de man liet haar er niet uit,'Geen zorgen, het komt allemaal goed,' zei de lieve stem weer. Hij liep naar de voorkant van de euto en stapte erin. De auto starte, Lemon sloot haar ogen en viel weer in slaap.

De auto stopte en Lemon werd wakker, ze keek naar buiten en zag een ingang van een groot gebouw, de man tilde haar uit de auto en liep met haar naar de ingang.'Zo, dit is jouwn nieuwe thuis.' Hij liep naar binnen, gevolgd door de zwart/witte teef.

Cailin lag buiten in de tuin. Ze was er niet vaak. Het stikte hier van die vieze honden mormels, en daar was ze zwaar allergisch voor. Oké, was dat overdreven uit gedrukt. Maar ze haatte honden. En dat zou altijd zo blijven. Op de een of andere manier had ze zin om naar binnen te gaan. Misschien kon ze wat nieuwe katten uit vissen. Cailin wou een nieuwe slechte katten clan op richten. De zelfde waar ze kort in had gezeten. Alleen was die groep uit gestorven. Nu was het tijd voor The Night Hunters om op te groeien. Ze stond langzaam op en rekte zich uit. Ze liep het gebouw naar binnen en trippelde naar de gangen. Ze volgde de gangen en kwam al snel bij de ingang. Het was hier stil. Maar haar gevoelens dat dat niet voor lang zou zijn. En haar gevoelens had gelijk. Ze zag een mens naar binnen lopen. Ze blies naar de mens om te voorkomen dat die haar aandacht ging geven. De hond die binnen kwam lopen was zwart wit. En groot. Cailin ging zitten en haalde haar poot om hoog. Ze likte haar poot af en wende zich toen tot de hond. 'So, so, een nieuweling dus,' miauwde ze kil. Ze stond op en zwaaide met haar staart. Ze liep een rondje om de hond heen en schatte de krachten in van de teef. 'Ik kan je misschien vast wat regeltjes vertellen, en natuurlijk hoe het hier in elkaar steekt, als je daar behoefte aan hebt, maar het is wel heel handig, dan weet je tenminste zeker dat je niet meteen de eerste dag word vermoord of zo, ik ken zulke zielige verhalen,' het kwam er kil uit, het laatste werd melodramatisch, ze keek ook extra zielig bij het laatste, als of ze medelijden had of zo.

--May I?--

--Of course--

Lemon keek om zich heen waar was ze. Ze zag een kat.'So, so, een nieuweling dus,' miauwde ze kil. Ze stond op en zwaaide met haar staart. Ze liep een rondje om de hond heen. 'Ik kan je misschien vast wat regeltjes vertellen, en natuurlijk hoe het hier in elkaar steekt, als je daar behoefte aan hebt, maar het is wel heel handig, dan weet je tenminste zeker dat je niet meteen de eerste dag word vermoord of zo, ik ken zulke zielige verhalen,' het kwam er kil uit. De man deed haar riem los en liep naar binnen. Lemon liep hem niet achterna maar ze bleef staan. Ze had niets tegen katten en dat heeft ze ook nog nooit gehad. Ze keek de kat wantrouwend aan. Ze keek als of ze medelijden had. Lemon vertrouwde dat niet. 'Die regels hoor ik graag, maar ik wil wel weten of jij aardig bent of niet.' Lemon ging zitten en wachte op een antwoord.

De hond bleek een zielige ziel te wezen. Arm beest. Cailin was ondertussen voor het zielige dier gaan zitten. Cailin stelde voor dat ze wat regeltjes ging vertellen en hoe alles in elkaar stak in Lost Animals. De hond ging daar mee akkoord. 'Die regels hoor ik graag, maar ik wil wel weten of jij aardig bent of niet.' Cailin knikte als of ze de hond volledig begreep. 'Maar natuurlijk wil jij weten of ik aardig ben of niet aardig... Maar daar kom ik later op terug. Tenzij je het zelf in de gaten krijgt,' zei ze koud. 'Maar om te beginnen over de regels,' Cailin zwaaide met haar staart. 'Je weet nu vast wel dat hier ook katten leven, zo wel katten die met hondjes om gaan... Als katten die in zien dat honden hun natuurlijke vijand zijn... En ze dus ook niet accepteren,' miauwde ze. Ze grinnikte zacht. 'Het is om dat je vandaag de peg had dat je een kat tegen het lijf liep. Ik dus. Maar beter dat je je snufferd gebruikt en ruikt welke kat bij welke groep hoort, zo weet je welke katten je beter wel tegen het lijf kan lopen als niet,' ze keek de hond nog steeds aan met de zelfde blik. 'En aangezien honden nog al goed zijn in katten onderschatten, beter doe je dat niet,' zei ze. 'Dat kan nare gevolgen hebben,' ze haalde haar poot op en ontblote een nagel, haar tong gleed er om heen. 'Er zijn zo veel arme stakkers gestorven door dat te doen. Gewoon te zielig voor woorden,' miauwde ze melodramatisch.