Naam : Whatever. You're just jealous. || Posts : 637 RPG berichten : 58
Karakter profiel Leeftijd: 4,5 years Elite: Mauaji, we're taking 'em down! [Chief] Partner: I'm simply the best
Onderwerp: Why do all good things come to an end? ~ ma maa 26, 2012 8:34 am
Geruisloos schoot een oranje kater door het donkere bos. Zijn slanke lichaam ontweek alle obstakels die hem in de weg lagen. Zijn spieren rimpelden onder zijn pels. De nacht was nog jong, maar door het duistere jaargetij was het al pikkedonker buiten. De maan stond hoog aan de hemel en zorgde voor een zilverachtige gloed op de boomtoppen. Een paar straaltjes licht wisten zich door het bladerdak te wurmen en verlichtten het pad voor de kater zijn poten. Vastbesloten rende het beest door, zonder er ook maar aan te denken om ooit nog te stoppen. Hij wilde weg hier. Hij werd gek. Honden overal, mysterieuze stemmen, tegenstribbelende katten... Nee, dit was geen plek voor hem. Zijn reis gedurende zijn verblijf in het opvangcentrum was niet heel spectaculair te noemen, maar het was hem wel gelukt bekendheid te vergaren. Met zijn eigen clan, de Mauaji, welteverstaan. De Mauaji, zijn grote trots. De trots die hij nou achter zich zou laten. Het was misschien toch niet helemaal wat hij wilde. De oranje kater vond het sowieso al heel wat dat hij een paar katten had kunnen overhalen zich ook bij de groep aan te sluiten, zodat ze samen sterk stonden als één hondenhatende clan. Jammer dat er onder zijn leiding nog geen actie was ondernomen tegen die lompe mormels, maar hij wist zeker dat hij de katten zo op had kunnen zwepen, dat ze nu op eigen kracht wel verder konden gaan. Hij was overbodig. Waar deze kater nu heen ging? Het antwoord op deze vraag wist hij zelf ook niet helemaal. Hij zag wel tot waar zijn poten hem konden dragen. Lost Animals had hem een glorieuze tijd bezorgd, maar was hem veel te krap. Hij had vrijheid nodig, hij wilde niet verzorgd worden. Dan liet hij het stukje over honden die 24/7 om hem heen hingen nog achterwege. Maar zijn haat voor die beesten was groot, geloof me. Die haat zou er nog altijd blijven, het was een deel van hem. Waar hij ook heen ging. Hij had gewoon rust nodig, hij moest bijkomen van de afgelopen jaren. In de verte doemde een groot, ijzeren hek voor hem op. De kater stopte even. Zijn blik gleed van de grond langs de spijlen omhoog. Was dit het einde van het territorium? Hij had nooit verwacht dat zo'n hekje de dieren van het opvangcentrum binnen moest houden. Wat een lacher. Als hij eerder had geweten wat voor slappe beveiliging er was, was hij misschien wel eerder weg gegaan. Nog voor hij na kon denken over alle fijne -en minder fijne- contacten die hij hier had gemaakt, en zou kunnen gaan twijfelen over zijn vertrek, zette hij zijn eerste poot tussen de spijlen, waarna hij zijn lichaam er zonder enige moeite doorheen wurmde. Hij blikte een laatste keer over zijn schouder, maar liep daarna met opgeheven kop het struikgewas buiten het gebied van Lost Animals in, richting een nieuw avontuur. "Vaarwel, stelletje leeghoofdige mormels."
"What he says, zonder het 'leeghoofdige' gedeelte ;] Adios! <3"
