A new world opens.

Fade's zachte pootstappen ritselde op zachte grond, die langzaam ontwaakte uit haar winterslaap. Fade's zachte vacht deinde op en neer in zijn irtmishe pootstappen en de zachte bries die rondvloog. Het was de laatste dagen prachtig weer, en ook deze dag was weer raak. fade was altijd blij, hij had geruchten gehoord van groepen, en van een wist hij het zeker.The Seliona pack was van zijn goede vriend Oreo, ookal zat Fade hier niet lang, hij was pas een paar weken geleden aangekomen, op straat had hij Oreo al ontmoet, en waren ze samen op avontuur gegaan. maar fade droeg nog altijd een geheim bij zich, niemand wist het, niemand hoefde het te weten, maar hij schaamde zich er niet voor. Hij zuchtte even, de zonnestralen schenen helder door het nu nog kale loofbos, dat erg open was, en weinig beschutting bood. Fade krabde even met zijn achterpoot aan zijn hoofd, en liep toen langzaam naar een rots toe, waar hij netjes ging zitten. De instructies waren duidelijk, je moest ''huilen'' voor de Capo, oreo dus, Fade ging verzitten, net zo lang todat hij het fijn vond zitten. Hij hief zijn kop op, opende zijn bek, en een prachtige heldere, huilende stem schoot omhoog. hij haalde even adem, en hij huilde weer. Hij hijgde even na, en zijn roze tond bungelde uit zijn mond. Nu maar hopen dat oreo zijn vriend's stem had gehoord en herkend.

Met veel vreugde rende Oreo door zijn gebied. Het bos was van hem en zijn roedel. Al bestond die nog maar uit drie leden. Hij, Ragee en Sunset. Hij kende de leden nog niet zo goed. Ragee, dat was een geval apart. Maar, wel aardig. Eigenlijk ook wel een knappe reu. Nee, zo moest hij niet denken! Hij viel op teefjes en niet op reuen! Dat hield Oreo in gedachten. Waar was hij gebleven? Oh ja, bij of hij de leden goed kende. Ragee had hij net gehad, nu kwam Sunset. De pup had Oreo ontmoet bij de ingang van het opvangcentrum. De eerste dag dat Oreo hier was. Dat was al best wel lang geleden. Zo'n twee maanden terug. In die tijd had hij al best veel andere honden ontmoet. Aiden, Etain, Sunset en Ragee. Nou ja veel? Voor hem wel. Stuk voor stuk vond Oreo ze even aardig, maar hij miste iets. Hij kon ze niet echt vrienden noemen. Etain wel, een soort van. De husky was nog maar een pup. En volwassen honden konden nou niet echt vrienden zijn met pups. Oreo zag Etain als een soort van speelmaatje. Hij wist dat Etain wel goed kon opschieten met Oreo's halfzusje Sterre. Een echte vriend dat was Fade voor hem. Eigenlijk zijn beste vriend aan wie hij alles kon vertellen. Al vanaf zijn geboorte was Oreo goede vrienden met Fade geweest. Jammer dat Oreo hem al een half jaar niet meer had gezien. Het werd tijd om zijn oude vriend weer eens op te gaan zoeken. Een huil doorbrak de stilte die in het loofbos hing. Oreo spitste zijn ranke oren om het geluid beter op te vangen. De huil had een prachtige, heldere toon gehad. Oreo herkende die huil uit duizenden. Nee, uit miljarden! Het was Fade geweest die de huil sloeg. Gelijk was Oreo helemaal blij. Zijn beste vriend was hem komen zoeken! Oreo maakte een vreugdesprongetje. ''Ik kom eraan, Fade!'' De reu begon te rennen. Hoe sneller hij was, des te eerder hij bij zijn makker was. Al snel kwam de reu inzicht. Een roze tong bungelde uit de bek van Fade. Oreo remde af. Hij kwam tot stilstand voor de neus van Fade. ''Tijd niet gezien makker. Hoe is het met je?'' vroeg Oreo. Hij keek zijn vriend onderzoekend aan. Fade was niet veel veranderd. Hij had wel iets meer beharing gekregen, maar dat was ook logisch. Het was immers winter. Bijna lente dan, maar een hond verhaard niet in een, twee, drie. Oreo keek zijn vriend met een grijns aan.