Zijn rood/witte vacht wiegde zachtjes mee op de rustig bries die over de Grazige velden ging. Zijn grijze ogen keken rustig om zich heen, terwijl hij midden op het halt stil hielt en ging zitten. Hij had vanaf hier een geweldig uitzicht over het veld en was toch dicht genoeg bij een eventuele schuilplaats. Legolas was nou niet echt een kater die snel schrok, maar soms kon hij wat schrikachtig overkomen. Zoals nu, aangezien hij niet helemaal lekker in zijn vel zat. "Aiya Eärendil Elenion Ancalima!" mompelde hij terwijl hij alles straks in de gate hielt. Hij moest oppassen, dat als hij straks iemand tegen kwam, hij niet ging staan raaskallen. Of, nou ja. De oude taal, die moest hij niet gebruiken. De andere zouden hem voor gek verklaren als hij opeens een andere taal ging spreken. Al een tijdje liep Legolas met een idee in zijn hoofd. Hij was nu hier al bijna zes volle maanden, maar echt veel contact had hij niet gelegd. Daar werd het maar eens tijd voor. Het was hem al vaker ter oren gekomen dat er een groep was voor neutrale katten, onder leiding van Taiyo, een naam die hij vaker had gehoord. Misschien werd het maar eens tijd om zich er bij te voegen. Dan had hij tenminste iets te doen in zijn, tot nu toe saaie, leventje. Legolas haalde diep adem en verhief zijn stem om een duidelijke "Miauw!" te kunnen produceren. Terwijl zijn roep wegstierf, bleef de kater zitten, de wind in zijn rug, zijn ogen op de horizon gericht. Hij zou moeten blijven wachten, totdat Taiyo zou komen.
