Strangers crossing my path ~

Niko liet wat onrustige over het pad geen idee waar hij naar toe ging maar hij wou iedere geval weg van die tweebeners kunnen ze me gewoon niet met rust laten. Niko gromde even fel en schudde zijn kop nee hoor. Dat konden ze niet ze moest hem telkens opjagen iedere keer het zelfde liedje met die stomme haarloze apen. En wat was het nut er nou van. Niko schudde zijn kop en liet zonder ergens op te letten door. Hoe had hij zichzelf nou zomaar door die apen kunnen laten pakken normaal was hij ze altijd wel te slim af. En waar hadden ze hem naar toe gebracht. Het leek een soort opvanghuis voor honden en katten. Hier hoorde hij niet hij was een zwerver en dat beviel hem wel. Lekker rondtrekken niet ergens opgesloten en waar muren waren. Maar die mensen dachten er anders over wat gaf hem het recht om te bepalen waar hij mocht komen en waar niet. Niko schudde zijn kop nog eens waarna zijn blik even op een oranje kater bleef even. Niko keek er even naar maar besloot toen maar weer verder te lopen op zoek naar wat interessants. Een kan wou hij hier zo snel mogelijke weer weg maar aan de andere kant wou hij hier ook wel blijven. Niko plofte een eindje verder in het zand neer en staarde maar wat om zich heen. Het interseerde hem totaal niet wat die kater aan het doen was zolang hij hem maar met rust liet.

Niko keek rustige en met een verveelde blik rond. Maar toen hij een sis hoorde richte hij meteen zijn blik op de bron. De kater had hem blijkbaar opgemerkt en was niet zo blij met zijn aanwezigheid. Niko keek de kater met een wat ongeïnteresseerde blik aan terwijl hij sprak. Niko snoof een paar keer terwijl hij de kater aankeek. ‘Ik denk niks ik doe gewoon.' Zei Niko met een kalme stem terwijl hij de kat net zo vuil terug aankeek. 'En jij ligt niet hier maar daar en ik lig hier. Dus zeur niet zo.’ Gromde Niko, hij zat al niet op mensen te wachten maar al helemaal niet op een kat die dacht dat hij kon zeggen waar hij wel mocht liggen en waar niet. Dat ging hem toch wel heel erg te ver. Niko bleef rustige liggen terwijl hij de kater met een kille en ongeïnteresseerde blik aankeek. Hij was totaal niet onderen de indruk van het gesis en van de vuile blik van de kat.

De kat trok geïrriteerd zijn bovenlip op, Niko probeerde niet naar het gezeur van de kater te luisteren en probeerde zijn blik op wat interessanter te richten maar telkens ging zijn blik naar de kater die dacht dat hij heel wat was. "Dat dacht ik al, hersenloos stinkdier," snauwde hij met een gemene grijns. "Je bent precies zoals al die andere duivelse beesten die ik van jouw soort heb ontmoet. Ze dénken niet, ze dóen. En dat is het probleem bij jullie." Niko snoof een paar keer ongeïnteresseerd naar de kater. Hoewel Niko niet echt naar de kater probeerde te luisteren en er geen aandacht aan wou besteden. Kon Niko het niet helpen om toch naar het gezeur te luisteren. "En dat is alles wat je kunt verzinnen als reden waarom ik je nu níet moet verscheuren?" Blies Odion tussen zijn lippen door. Niko keek even wat verbaast op naar de kater. Maar al snel veranderde zijn blik van verbaast naar spotten. Niko zat niet echt op een gevecht te wachten. Maar deze kater leek er haast om een te vragen. "Geef me een normaal antwoord, eigenwijsje. Ik zit niet te wachten op sarcastisch gebrabbel." Niko keek de kat met een vermakkelijke en spottende blik aan. ‘Ga je gang maar en probeer het maar.’ Zei Niko met een kille en spottende blik. ‘Ik vraag me af hoe kat smaakt zo een kat net zou smaken als een konijn of haas. Of smaak een kat meer naar kip?’ Niko tilde zijn lichaam langzaam op waarna hij rustige op de kater af liep en zijn tanden ontblote. ‘Hoor eens poesje.’ Zei niko met een spottende stem en sprak het woord poesje wat overdreven lang uit. ‘Ik zoek geen ruzie dus rot op als je geen lunch wilt worden.’ Met een dreigende en kille blik in zijn ogen keek Niko de kater aan.

Niko keek met een spottende blik naar de kat voor hem en wachten geduldige op de reactie af. Niko grijnsde even vals toen hij zich dat de kat zich in probeerde te houden. Wat hij eigenlijk wel een beetje jammer vond. Niko wou er nog een opmerking op maken maar hield zich even in. Hij was benieuw hoe de kater ging reageren. Niko had wel zin om deze kat een lesje te leren. Met een kille blik keek Niko naar de kat die geen spier leek te verplaatsen. Het begon irritant te worden. Niko snoof een paar keer geïrriteerd. ‘Dan zal het je vast verrassen als ik zeg dat katten naar vis smaken?’ Zei de kat het sarcasme droop van zijn stem. ‘Ja vast ik ontdek het liever gewoon zelf.’ Ook toen hij valk voor hem stond bleef hij rustige op de steen zitten. Wat te zware irritatie lijden. "Ach uk, je doet maar," Snoof de kater arrogant. "Je bent nog maar klein, je weet niet wat je doet. Denk nou niet dat je kunt winnen van mij, een ervaren kater die al heel wat kleine mormels als jou terug naar hun moeder heeft laten rennen." Niko gromde driegend en toen hij het woordje moeder hoorde kon Niko zich nog net inhouden om niet meteen naar de kat te springen. Om zijn tanden diep in zijn vel te zetten. Niko voelde hoe zijn lichaam trilde van woeden. Niko wist niet precies waarom hij nou ineens zo boos was geworden. Waarschijnlijke omdat hij als zwerfhond was opgegroeid het was erg zwaar geweest voor zijn moeder toen hij pas geboren was. Die kat had geen idee wat hij en zijn moeder samen hadden doorgemaakt om te overleven. Toen de kater zijn rug omkeerde. Moest Niko weer moeite doen om de kat niet aan te vallen. "Ik ga mijn energie niet verspillen door te vechten met zo'n nietsnut, zo'n stuk onbenul. Daarbij verdoe ik mijn tijd ook nog eens. En wat schiet ik er mee op? Helemaal niets dus." Niko gromde fel naar de oranje kater. De rollen leken nou omgedraaid te zijn de kat leek uitermate kalm en rustige. Terwijl hij zelf nou moeite had om zich in te houden.

"Is dat alles?" Vroeg de kater Niko keek hem met een kwade en een felle blik aan. als zijn blik kon doden dan was deze kat nou mors dood geweest. De kat ging rustige verder. ‘Of dúrf je me niet aan te vallen? Mag je van je mammie niet met vreemden vechten?’ De laatste woorden kwamen er sissend uit, en de kater legde vooral de nadruk op 'mammie' lag. Niko gromde woedende naar de kater. ‘Dat gaat jou niks aan haarbal.’ Snauwde Niko. Met een paar sprongen stond de kater beneden aan de stenen. ’Waar is ze eigenlijk, jochie?’ Ging de kater door. Niko stond te trillen van woedend. ‘Hoort ze hier niet te zijn om haar kleine jongen te beschermen tegen de boze, rode kater?’ Was het laatste waarna het lelijke beest zijn kop draaide met een stomme grijns op zijn lelijke kop. ‘Dat gaat jou niks aan waar me moeder is en wie zeg dat ik bescherming nodige heb? Voor wat? Een klein lelijke katje? Ik dacht het niet’ Snauwde Niko, waarna hij meteen over de stenen heen sprong. En meteen op het rode gedrocht af schoot. Meteen zette Niko zijn klauwen in het lichaam van de kat en dwong het beest naar de grond. Terwijl hij met zijn bek de nek van de kat greep.