Een luide geeuw ontsnapte uit haar mond, zachtjes knipperde de pup met haar ogen, ze had heerlijk geslapen op het zachte kussen. Langzaam stond ze op en rekte ze haar voorpoten uit op de tegels, haar nagels tikten op de koude graniet telkens ze een stap zette het leek wel of die steen expres was opgeboend om haar te doen uitschuiven, niet veel later schoof ze met haar vier poten wijd uit elkaar gespreid over de vloer, na een snelle beweging stond ze weer op haar poten, vrolijk sprong ze heen en weer en wandelde ze naar buiten. De warme zon scheen op haar vacht en zorgde er onmiddellijk voor dat ze zich nog blijer ging voelen, wat was het leven soms toch mooi. Haar kleine gespikkelde pootjes droegen haar naar de fontein, het was de eerste keer dat ze zo iets groots had gezien dat water spoot, uit pure nieuwsgierigheid zette ze zich af tegen de grond en sprong ze op de rand van de fontein. Yinn had van haar tocht naar hier toch al dorst gehad dus besloot ze om het water maar eens te proeven, voorzichtig zetten ze haar poten zo ver mogelijk aan de rand en boog ze haar hoofd naar voren om van het frisse water te drinken. Na een paar grote slokken schrok ze van iets, ergens achter haar had iemand een takje doen breken, uit schrik dat het een lid zou zijn van die slechte roedel waarover Aiden haar had verteld draaide ze haar om zonder te kijken waar ze haar poten zette. Het gevolg was niet moeilijk te raden natuurlijk! Met een luide plons viel de shepherd pup in de fontein, al spartelend tegen het water klom ze op de rand, na een paar pogingen was het haar dan toch gelukt om eruit te kruipen. Vanop de fontein sprong ze naar beneden op het zachte gras dat nog nat was van het ochtenddauw, Yinn ging zitten en schudderde het water uit haar vacht, ze schudde zo hevig dat haar kleine staart zelfs van links naar rechts vloog. Toen ze eindelijk klaar was zag ze dat Sam naar haar zat te kijken, “Vind je het een beetje grappig misschien?” Een grote grijns speelde op haar gezicht en met een luide aankondiging liep ze naar het toe, “Waarom kwam onze grote leider me niet redden?” vroeg ze hem met een pruilmondje, hij wist waarschijnlijk wel al dat ze hem graag plaagde, een giechelend lachje kwam opspelen, en met haar blauwe kijkers bleef ze hem aanstaren.
