viva mexico

Haar grote gestalte dwong respect af bij de pups en de kittens. Ook de jonge dieren keken naar haar op, niet alleen haar grote maar ook haar omgang met haar soortgenoten en katten dwong respect af. Ze was vriendelijk, eerlijk maar achtte wel dat je eerlijk tegen haar was en je moest niet denken dat je haar de baas was. Rustig stapte ze weg van het speelveld ze wou afkoelen in het meer, nu de zon op haar vel brandde. Niet veel dieren kwamen bij het diepblauwe meer, waarom wist ze niet. Misschien omdat het nog geen lente was, en sommige dachten dat er nog ijs op lag. Niet dat dat waarschijnlijk was met het warme weer van de afgelopen dagen. De winter liep echt op zijn eind en dat was duidelijk te merken. Verzorgers waren vrolijker, gunde dieren vaker een extraatje en waren minder humeurig. Ook de dieren bloeide op onder de voorjaarszon, er waren minder ruzies onderling. Malice wist dat dit niet de hele lente zo zou blijven, als ze aan ’t weer gewend waren geraakt. Begonnen de ruzies en gevechten weer. Maar tot die tijd wou ze genieten van het zonnetje en de rust. Ze was al bijna bij het meer, ze kon het al zien liggen. Libellen scheerde over het water, kikkers kwaakte al luid. Ze sloot genietend haar ogen en bleef een paar secondes zo staan. Ze kreeg al snel genoeg van het zonnetje en liep door, ze besloot door het riet te gaan. Misschien ontdekte ze nog wat interessants. Half verscholen in ’t riet keek ze naar het water. Waar soms kringen in verschenen van de vissen die er in zwommen. Ze spitste haar oren toen ze achter zich beweging hoorde. Ze besloot zich niet om te draaien, aangezien het niet bedreigend klonk. Al snel maakte de bezoeker zich bekend, ze draaide haar kop half om. De woorden die de kat gesproken had, waren voor haar onbekend. Ze fronste zodat er rimpels op haar kop verschenen, ‘ook aangenaam’ sprak ze lichtelijk verbaasd. Ze draaide zich nu helemaal om en liet zich meteen op haar achterste zakken. ‘Welke taal sprak je daarnet?’ vroeg ze nieuwsgierig. Ze was leergierig en wou graag leren, vooral talen spraken haar aan. De taal die de kat gesproken had klonk niet bekend, helemaal niet zelfs. Ze had er geen woord van kunnen verstaan. Maar het had niet als bedreiging of belediging geklonken dus had ze er voorlopig vrede mee.

Haar goudbruine ogen keken de omgeving rond, niks te zien alleen een vogeltje wat over de grond heen hipte opzoek naar een sappige worm. Gespetter in het water deed haar kop met een ruk omdraaien, een wilde eend streek neer in het water gevolgd door drie mannetjes. Jup de lente zat er aan te komen, haar aandacht verslapte al snel, haar kop draaide weer terug toen ze de onbekende kat hoorde grinniken. Met een scheve kop keek ze haar aan, wat viel er te lachen? Toen herinnerde ze zich weer dat het diertje een vreemde taal gesproken had en ze haar een vraag had gesteld. Het antwoord verraste haar, Spaans klonk vreemd. Een woord dat ze geleerd had maar niet in de praktijk had hoeven gebruiken. Ze merkte op dat het katje vol trots sprak, waarschijnlijk kwam ze uit een land wat Spaans sprak. De woorden die volgde logen er ook niet om, dit katje was erg trots op haar afkomst. Misschien wel iets te trots… De vraag van het beestje voor haar deed haar weer opkijken, nog zo’n naam wat raar op haar tong proefde. Mexico, ja ze had er van gehoord maar was er nog nooit geweest. Ze zou niet weten waar het lag. ‘Ja’ begon ze vertwijfeld. ‘Ik heb ervan gehoord, maar heb er nog nooit een pootstap gemaakt. Hoewel ik het wel graag zou willen moet ik eerlijk bekennen.‘ Ging ze verder, ja ze was nieuwsgierig naar waar andere vandaan kwamen, welke taal ze spraken en wou de taal meestal ook graag leren. In die zin had Malice het hart van een avonturier, ze wou alles ontdekken. Jammer genoeg was het langste ritje wat ze gemaakt had naar Lost Animals geweest. Toen ze hier als puber werd gebracht had ze niet om zich heen gekeken, ze was koppig geweest en eigenwijs. Zoals elke puber eigenlijk. Het jonge katje voor haar was gaan zitten en zat nonchalant haar pootje te likken waarna ze haar oor schoonmaakte. De vraag om haar naam verbaasde haar voor een keer niet, ‘waarom niet? Malice is mijn naam’ zei ze vrolijk. Het katje sprak een woord- wat waarschijnlijk Spaans was- gevolgd door haar naam. Ze verduidelijkte het door het in Malice moedertaal nog eens te herhalen. ‘Aangenaam pip’ sprak ze nuchter, een briesje deed het riet spreken en de kitten voor haar rillen. Ze fronste lichtelijk, ‘wat doet een kitten, zo jong hier zonder moeder of bescherming ?’ vroeg ze nuchter maar niet onaardig. Een kikker hupste voorbij, de mondhoeken van Malice krulde omhoog. ‘Je houd waarschijnlijk niet van zwemmen neem ik aan?’ sprak ze licht spottend. ‘Maar als je het niet erg vind ik neem snel een frisse duik’ ze maakte daad bij woord en draaide zich om. En gleed het water in, geen spettertje volgde, nee katten plagen was niet haar ding. Ze trappelde relaxed met haar poten en woelde de modderige bodem van het meertje omhoog. Ze kwam na een paar minuten genoten te hebben van het koele water weer op de kant geklauterd. Ze liep een paar meter van pip vandaan en schudde zich uit. Ze hoopte dat ze Pip niet geraakt had want ervaring had haar geleerd dat katten erg chagrijnig werden als ze nat werden door een hond.