My own demons

Onderwerp: My own demons ma sep 21, 2015 7:43 am

Voorzichtig zette de bruingekleurde husky een stap richting het water. Ze hield van water, al gaf het haar nu alleen maar een raar gevoel. Ja, zwemmen was hetgeen wat ze altijd met haar baasje deed. Het gaf haar nu eerder herinneringen dan een fijn gevoel. Maar ze had wel behoefte aan afkoeling, hoewel het herfst was. Het was raar om al die bladeren van de bomen te zien vallen, maar alsnog behoefte te hebben aan water. Bij Nyx ging haar lichaam de vallende bladeren automatisch associëren met kou, maar nu wilde ze toch het water in haar vacht voelen. Soms zat de teef best raar in elkaar. Met voorzichtige stappen liep ze richting het ondiepe water. Haar kop was niet zoals bij de meeste Husky's hoog geheven. Nee, het leek bijna op een onderdanige houding, al was het eerder beschermend. Ze stapte voorzichtig in het water. Haar neus hing iets boven het water, terwijl ze naar haar spiegelbeeld staarde. Ze moest stoppen met jammeren, vond ze, maar dat lukte gewoon niet. Ze had echt last van zelfmedelijden, vond ze zelf. Ze mocht haar baasje niet missen. Hij had haar achtergelaten! Was een vreselijk persoon was het dan wel niet? Ze moest hem haten. Heel erg haten..

- Aiden!

Onderwerp: Re: My own demons ma sep 21, 2015 10:49 pm

Vrolijk trippelde hij achter de tuinman aan. Soms moest de man lachen als hij hem weer eens voor zijn voeten liep. De tuinman was al op leeftijd en hij vond de dieren om hem heen heerlijk. Hij leek helemaal geen last ervan te hebben als ze hem weer eens in de weg liepen. Hij kreeg een aai over zijn kop en hij blafte enthousiast naar de man voordat hij zijn kop tegen zijn been aanwreef. De tuinman schudde lachend zijn hoofd en duwde Aiden een stukje aan de kant. ‘Toe, ik moet ook nog iets doen.’ Aiden hield even zijn kop schuin likte over de tuinman zijn hand en liep toen bij hem vandaan. Hij bracht zijn gewicht op zijn achterpoten en zette het op een rennen. Soms had hij er echt behoefte aan om een stuk te rennen en de wind door zijn vacht te voelen. Hij stopte pas toen hij bij het meer aankwam. Meteen gleed zijn blik naar de andere hond. Ze was hier nog niet zo lang in tegenstelling tot hem. Hij had haar nog nooit gesproken, maar dat werd nodig eens tijd. Hij had haar wel eens voorbij zien komen, maar dan vond hij weer dat hij het te druk had en had hij geen aandacht aan haar geschonken. Hij trippelde na haar toe en bleef aan de waterkant staan. “Zit je iets dwars?” Hij ging zitten met zijn kop vragend scheef. Een vriendelijke en vrolijke blik in zijn kastanjebruine ogen. Hij veegde met zijn staart over de grond terwijl hij haar nieuwsgierig opnam. “Of vind je jezelf zo knap?” Zijn stem had een plagerige klank aangenomen terwijl er een grijnsje om zijn lippen ontstond.

Onderwerp: Re: My own demons do sep 24, 2015 11:08 pm

Opnieuw verliet een zucht de neus van de jonge husky. Het werd misschien maar eens tijd dat zij zich enigszins weer ging socialiseren met anderen, anders leek ze misschien wel zo'n einzelgänger en dat wilde ze dus echt niet! Toen ze een stem hoorde, keek ze op. Een andere hond stond bij de waterkant. Onderzoekend keek ze hem aan. Hij was een Akita Inu, wist Nyx uit haar hoofd, welke ze al weleens vaker had gezien. Blijkbaar zat hij er al een stuk langer dan haar, wat ook niet te verbazen was. Hij vroeg of ze ergens mee zat, wat natuurlijk alweer argwaan opwerkte bij de teef. Was hij echt aardig of deed hij zich enkel aardig voor? Zou hij haar ook net zo hard laten vallen als haar baasje gedaan had? In haar ogen had zich een wantrouwende blik gevestigd. Ze knikte voorzichtig, maar zei verder niets. Ze kreeg niets uit haar keel. “Of vind je jezelf zo knap?” kwam erachter na. Meteen schudde de teef wat nerveus haar kop. Wat? Nee, natuurlijk niet! Wat dacht hij nou.. "Ik vind het hier niet leuk," bracht ze moeizaam uit, al klonk haar stem nog altijd vrij helder en liefjes. Je kon de wantrouwende blik in haar ogen langzaam veranderen naar een emotie, waar ze hard tegen vocht. "Ik wil terug naar mijn baasje.." ze draaide zich nu compleet om en keek hem aan. "W-wie ben je eigenlijk? Ik heet Nyx."

Onderwerp: Re: My own demons vr sep 25, 2015 1:13 am

Ze leek er wel heel serieus op in te gaan, maar dat was nou ook weer niet helemaal zijn bedoeling geweest. Toen ze wat nerveus haar kop begon te schudden hield hij die van hem schuin. “Het was een grapje.” Probeerde hij haar gerust te stellen. Na haar volgende opmerkingen deed hij even zijn bek open en weer dicht. Hij wist niet zo goed hoe hij daar op zou antwoorden. Ze zou niet meer terug kunnen, dat wist iedereen. Wie hier heen kwam was zijn baasje kwijt. Heel soms kregen honden en katten een nieuw baasje, maar anders bleef je je hele leven in het opvangcentrum. Je oude baas kreeg je niet meer terug, maar hij wilde niet te hard voor haar zijn. “Waarom vind je het hier niet leuk?” Zijn stem klonk een stuk vriendelijker terwijl hij haar aankeek. “Mijn naam is Aiden. Ik ben hier opgegroeid. Aangenaam Nyx.” Hij klopte met zijn staart naast hem. “Kom anders hier zitten?” Vervolgde hij bemoedigend. Hij probeerde haar op haar gemak te stellen. Het was niet zijn bedoeling om haar zo nerveus te maken. Hij vond het belangrijk dat anderen zich goed voelden. Hij was een grappenmaker en soms net een kleine pup, maar hij was wel een softie en aardig tegen bijna iedereen. Behalve tegen katten en honden die anderen zwart maakten.

Onderwerp: Re: My own demons vr sep 25, 2015 2:22 am

Toen de reu zei dat het een grapje was, kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Was ze serieus zo dom om dat niet te begrijpen? Ja, blijkbaar wel. Met een enigszins beschaamde blik keek ze hem aan. "Oh.. Sorry," sprak ze zachtjes. Haar oortjes verdwenen langzaam wat beschaamd in haar nek en ze keek naar het water. Een stem in haar kop schreeuwde dat ze een hopeloos geval was, dat ze wat harder moest worden en dat was geen schizofrenie. Nee, ze schreeuwde het naar zichzelf, nog altijd denkend aan hoe ze vroeger was. Toen vroeg hij waarom ze het niet leuk vond. Nyx keek weer op. "Ik vind thuis leuker," wist ze enkel uit te brengen. Ja, ze had haar hele leven bij hetzelfde persoon gewoond in dezelfde omgeving. Het was niet heel vreemd dat ze het hier niet leuk vond. Ze had zich gewoon zo erg gehecht aan alles dat dit nog altijd een grote schok voor haar was. “Mijn naam is Aiden. Ik ben hier opgegroeid. Aangenaam Nyx.” stelde de reu zichzelf voor. Ze knikte. "Aangenaam Aiden," sprak ze toen, proberend niet zo zwak te klinken. Aiden stelde voor dat ze bij hem kwam zitten. Twijfelend keek de husky hem aan. "O-Oké," sprak ze zachtjes. Ze bewoog zich langzaam naar hem toe. Het water werd steeds ondieper, tot ze uiteindelijk zelfs op het land stond. Een stukje van de reu vandaan ging ze zitten. Haar blauwe ogen keken hem afwachtend aan. Ze had zelf geen enkel idee over wat ze moest zeggen.

Onderwerp: Re: My own demons za sep 26, 2015 4:51 am

Hij zond haar een warme glimlach toen ze haar verontschuldigingen aanbood. Toen wuifde hij haar verontschuldig weg door zijn kop te schudden. “Het geeft niet Nyx. Als je maar lang genoeg met mij omgaat, dan leer je vanzelf grapjes waarderen.” Hij knipoogde plagerig naar haar. Hij hoopte dat ze nu wel begreep wat hij bedoelde. Ze begon weer over thuis en hij wist niet zo goed wat hij er mee aan moest, misschien moest hij het toch maar zeggen. “Dit is nu je thuis.” Zei hij iets zachter dan normaal. Hij vond het moeilijk om zo hard tegen haar te zijn, maar het was nou eenmaal zo. Het duurde even voordat ze naast hem kwam zitten en toch een stukje tussen hen in liet. Hij keek even van de lege ruimte tussen hun in naar Nyx en weer terug. Toe zuchtte hij zachtjes en staarde voor hem uit. “Ik bijt echt niet hoor beloofd.” Vervolgde hij toch ietsje gepikeerd, maar toen draaide hij alweer bij. Hij keek weer naar haar en glimlachte vriendelijk. “Hoe lang ben je hier?” Vroeg hij terwijl hij zachtjes met zijn staart op de grond klopte.

Onderwerp: Re: My own demons za sep 26, 2015 9:35 am

Hij zei dat het niets uitmaakte, dat ze de grapjes vanzelf wel ging waarderen. Voor het eerst in tijden kwam er een kleine - echt nog wel echt een voorzichtige, glimlach op haar gelaat. Ze knikte langzaam. "Dat zal ik in mijn achterhoofd houden," reageerde ze, met diezelfde zachte en nerveuze stem, maar ze voelde al wat meer op haar gemak. Niet zo veel dat ze ineens helemaal blij was, maar ze durfde tenminste te glimlachen en dat was al heel wat!! Toen nam het gesprek weer een serieuzere wending. Hij zei dat dit haar nieuwe thuis was. Ja, dat wist ze wel.. Ze wilde het alleen nog niet helemaal geloven. Ze kon het niet geloven. Toch nam ze de gok. "Mijn baasje komt me zeker nooit meer ophalen?" vroeg ze, met een verbazingwekkend sterke toon. Haar blauwe ogen keken hem strak aan, ze wilde de waarheid. Kwam ze hier ooit nog uit? Of werd dit haar echte thuis nu? Dan moest ze het niet gaan verpesten door zo angstig te gaan doen. “Ik bijt echt niet hoor beloofd.” sprak de reu, toen ze op een afstandje bleef zitten. Nyx keek hem wat nerveus aan, maar schoof toen dichter naar hem toe tot ze vlak naast hem zat. "H-Het spijt me echt heel erg," verontschuldigde ze zich opnieuw. Ze haalde diep adem en keek hem weer aan. “Hoe lang ben je hier?” had hij gevraagd. Ze dacht kort na. "Ik denk drie weken.. Al woon ik vier weken niet meer bij mijn baasje. Een week op straat dus.. Jij?"

Onderwerp: Re: My own demons za sep 26, 2015 11:12 pm

Het viel hem op dat er een klein glimlachje op haar gezicht verscheen. Hij was blij dat ze toch nog kon glimlachen, dat was een goed teken. Misschien reageerde hij dan toch nog niet zo slecht als hij eerst had gedacht, hij begon zich al een beetje zorgen te maken. Hij schudde tergend langzaam zijn kop na haar vraag. “Nee, dieren die hier komen krijgen hun oude baasje nooit meer terug. Heel misschien een nieuwe, maar de oude wilde jou niet meer Nyx.” Vervolgde hij een beetje sneu. Hij vond het nooit leuk om zulke dingen te zeggen, maar ze had het recht om het te weten en ze wilde het ook weten dat kon hij aan haar horen. “Maar hier zijn ook hele leuke mensen. Vooral de dierverzorgster in de keuken en de tuinman.” Probeerde hij weer een beetje positief te maken, dat waren zijn lievelingsmensen hier. Toen ze dichter bij hem kwam zitten glimlachte hij naar haar. “Je hoeft je echt niet steeds te verontschuldigen. Ik kan wel wat hebben.” Hij grijnsde luchtig naar haar. Hij had het haar allang weer vergeven. Drie weken, dat was nog niet zo lang. Logisch dat ze nog moest wennen. “Ik woon hier al bijna mijn hele leven. Ik ben als pup van vier maanden van de straat afgeplukt en hier heen gebracht.” Vervolgde hij toen.

Onderwerp: Re: My own demons ma sep 28, 2015 4:23 am

“Nee, dieren die hier komen krijgen hun oude baasje nooit meer terug. Heel misschien een nieuwe, maar de oude wilde jou niet meer Nyx.” Nyx had geknikt en dit opgeslagen in haar kop. Oké, haar oude wilde haar niet meer hebben. Dat moest ze zelf eigenlijk wel gaan begrijpen. Als hij haar kwijt geraakt was, had hij haar vast wel gevonden na bijna vijf weken. Zij was een bruine husky met blauwe ogen en dat kwam je niet altijd tegen. "Krijgen veel dieren hier een nieuw baasje?" vroeg ze voorzichtig, met een verstopte, vriendelijke toon in haar stem. Dit kon misschien wel een gevoelig onderwerp zijn, dus ze sprak nogal voorzichtig. Hij zei heel misschien, maar misschien bedoelde hij het wel niet zo. Ze wilde gewoon zekerheid. Vooral nu ze in haar onzekere periode zat, wilde ze zekerheid over alles. Haar blauwe ogen keken hem enigszins nieuwsgierig aan, al was dat uiteraard ook verstopt door haar houding. Toen vertelde hij dat er ook hele leuke mensen waren. Ze knikte langzaam, onthoudend dat de tuinman en de dierenverzorgster in de keuken leuk waren. Ze glimlachte lichtjes. "Dan moet je mij maar eens voorstellen aan hun," glimlachte ze naar hem. De toon in haar stem was al iets minder nerveus en de trilling was eruit. Het begon misschien zelfs een beetje vrolijk te klinken! Toen Aiden zei dat ze zich niet steeds hoefde te verontschuldigen, grijnsde ze onschuldig. "Het spijt- eh ik bedoel, is goed. Ik zal erop letten." Ze haalde diep adem en liep zich langzaam op de grond zakken tot ze in een liggende houding lag, al keek ze nog altijd alert naar de Akita reu. Hij vertelde dat hij al heel zijn leven in het opvangcentrum woonde. Ze knikte langzaam. "Oh.. Das dan wel lang ja.. Zou je ooit weg willen?" vroeg ze weer wat voorzichtig.