Day after day

Wat geïrriteerd liep Niko over de heide van de oase. Met een flink wond bijt wond over zijn flink en een paar krassen. En een lelijke kras over zijn neus. En met een redelijke slecht humeur was Niko weg gegaan van de zandvlakte en van die rotkat die daar zat. Niko zocht naar een rustige plekje om wat te rust te kommen. Die rot kat zou hij een andere keer wel pakken als hij hem nog eens tegen kwam. En dan zou hij het er niet levend van af brengen. Nijdige schudde Niko zijn kop terwijl hij de heide afspeurde. Hoewel hij niet echt precies wist waar hij naar opzoek was. Zolang er geen mensen en katten in de buurt waren. Was Niko al tevreden met een vlotte pas liep Niko verder. En langzaam kalmeerde hij wat. Het was erg rustige op de heide hier en daar vlogen wat vlinders maar hij rook gelukkige nog geen katten of mensen of andere honden die in de buurt waren. Niko stopte bij een klein en smal riviertje waar een grote eikenboom stond. En een paar struiken waar bessen groeide Niko lepelde wat water naar binnen waarna hij rustige in de schaduw ging liggen en zijn ogen sloot en naar de omgeving luisterende. Niko hoorde wat vogels vrolijke fluiten maar het duuurde al niet lang voordat hij een guer opmerkte. Niko’s ogen schoten meteen open. Maar haalde meteen opgelucht adem toen hij merkte dat het van een hond afkomstige was. Niko keek rustige rond op zoek naar de bron van de geur hoewel hij niet echt zin had in gezelschap had hij de bron al snel gevonden. Het was een soortgenoot een teef. Niko hoopte dat de teef hem nog niet had opgemerkt. En nog niet gezien had. Niko legde zijn kop weer op zijn poten terwijl hij goed op de indringere lette en op wat ze ging doen.

Niko keek wat verbaast op toen hij zag dat de hond bang was. Haar staart was van angst tussen haar poten geduwd. En ze keek met een bange blik zijn kant op. Niko vond het maar raar maar liet het niet aan de hond merken. Ze hoefde niet bang te zijn voor hem. Ze had haar kop onderdanig op de grond gelegd als teken dat ze geen ruzie wou. Niko liet even zijn blik over de bange hond gaan. Niko wilde niet dat ze bang voor hem was maar hij had geen idee wat hij moest zeggen. Of wat hij moest doen om haar een beetje gerust te stellen. Niko richte zijn blik van haar af en wachtte wat ongemakkelijke en wat verlegen gevoel af. Tot ze wat zou zeggen als ze het durfde. Er ging een tijd voorbij terwijl hij met een ongemakkelijke en wat onrustige gevoel afwachtte tot ze wat zou doen of wat ging zeggen. Niko keek even hoopvol haar richting op toen hij dacht dat ze een geluidje ging maken. Maar keek wat teleurgesteld naar de grond toen het bleek dat ze een zucht uit haar keel liet gaan. Niko zuchtte even en besloot dat hij maar beter wat kon zeggen. Hij moest iets zeggen om de stilte te verbreken. Niko richtte zijn blik weer op haar en zie met een wat ongemakkelijke gevoel. 'Hoi.' Niko keek haar wat hoopvol aan. Maar Niko vond het niet genoeg hij moest nog iets zeggen maar wat. Met een wat twijfelende stem vroeg Niko. 'Gaat het wel?'

Delailah voelde dat de hond naar haar keek. Ze duwde haar kop op haar poten een beefde. Ze zag dat de hond af en toe hoopvol haar kant op keek. Maar hij kon het vergeten, als hij dacht dat zíj zou gaan praten. Toen richtte de hond weer zijn blik op haar. 'Hoi.' de hond keek haar hoopvol aan. 'Gaat het wel?' vroeg hij toen. Delailah keek hem voorzichtig aan. "Hoi." zei ze zacht terug. "Ja, dank je." ze kon toch niet zeggen dat ze bang was? Hij zou vragen waarom, en haar niet begrijpen. Zoals iedereen. Hij zou haar belachelijk vinden, misschien zelf uitlachen! Zoals iedereen. Delailah had geen vrienden, daar had ze ook geen behoefte aan. Dacht ze. maar ze wist zelf ook wel dat iedereen contact nodig had. Maar zij kon het niet. Niet alleen tenminste.