You don't mind, do you?

Langzaam werd hij wakker en gingen zijn ogen open. Hij gaapte waardoor zijn scherpe tanden voor een kort moment zichtbaar werden toen tilde hij zijn kop op. Er ligt een ondeugende fonkeling in zijn nachtzwarte ogen als hij door het raam naar buiten kijkt. Er staat een waterig zonnetje aan de hemel, die duidelijk zijn best doet om de aarde op te warmen. Een prachtige dag om lekker buiten te dollen. Hij springt op van het kussen in de slaapruimte waar hij deze nacht op geslapen had. Eigenlijk lag hij daar altijd als hij besloot om binnen te slapen. Hij lag ook vaak buiten, omdat het dat meer een gevoel van vrijheid gaf en omdat hij dat gewoon prettig vond. Alleen soms binnen slapen was dan ook wel weer een goede afwisseling. Hij schudde zijn vacht uit en liep naar het grote raam. Hij zette zijn poten op de vensterbank en loerde naar buiten. Zijn oren sprongen spits naar voren en er ontstond een vrolijke grijns om zijn bek. Het was een prachtige dag en niet zomaar een dag. Hij had uit de opwinding van de dierverzorgsters begrepen dat er nieuwe honden en katten zouden komen vandaag. Daar was Aiden zelf ook vrolijk van geworden hij hield van gezelschap en hoe meer hoe beter. Hij hield van aandacht en hoe meer dieren hoe minder zijn streken zouden opvallen, dus hoe minder hij er voor gestraft zou worden. Wat wou je nou nog meer? Hij liet zijn voorpoten weer van de vensterbank afglijden en trippelde naar de gang. Bijna geluidloos gleed hij langs de slaapvertrekken van de dierverzorgsters zodat hij hen niet wakker zou maken, in de richting van de keuken. Hij wist dat het deze dag was dat ze vanavond worst zouden eten, daar nam hij altijd maar wat graag ook een hapje van. Hij glipte de keuken binnen waar een heerlijke geur zijn zintuigen prikkelde. Hij wist precies waar de worst lag, in de koelkast. Hij had een manier gevonden om die open te krijgen, wat voor nog meer frustratie bij de kok had gezorgd. Maar gelukkig gaven ze om hem en daar maakte hij maar wat graag gebruik van. Vlak voor de koelkast stond hij stil. Hij zette zijn nagels achter de deur en sloot zijn tanden er om heen toen trok hij hem open. Zijn blik gleed over het eten totdat hij de rij worstjes had gevonden. Hij trok er twee vanaf en duwde de koelkast weer dicht. Toen glipte hij naar buiten net toen de kok de keuken binnen kwam. Snel rende hij weg terwijl hij hard achter zich zijn naam hoorde roepen. Hij grijnsde breed terwijl hij de gang door naar buiten sjeesde.
Hij ging bij de fontein liggen met de worst tussen zijn poten. Met smaak at hij de worstjes op en likte hij zijn bek af. Hij was expres bij de fontein gaan liggen omdat hij wist dat je na zout dorst kreeg. Nou ja, hij wist dat hij naar worst dorst kreeg, dat dat met zout te maken had snapte hij niet. Hij likte zijn poten schoon en stond toen weer op, om wat slokken uit de fontein te nemen. Daarna ging hij zitten en legde hij zijn staart op zijn voorpoten. Hij keek naar boven waar een van de verzorgesters hem hoofdschuddend aan zat te kijken. Hij schonk haar een brede grijns. Hij wist dat ze het echt niet leuk vonden als hij wat uit de keuken meenam, maar ze straften hem alleen met een strenge stem. Die kon hij wel hebben, dus bleef hij het doen. Zijn blik gleed nogmaals over het opvangcentrum, benieuwd wanneer de eerste honden en katten door de ingang zouden komen. Er trok opnieuw een opwindend gevoel door hem heen. Hij had er echt zin in, want meer gezelschap was geweldig. Hij spitste zijn oren opnieuw en hield zijn kop iets schuin terwijl hij zichzelf dwong om stil te blijven zitten.

De grijze poten liepen snel door de gangen, de poes was bijna onhoorbaar, aangezien de kussentjes onder haar pootjes een hoop van het geluid dempte. Alleen haar nageltjes waren te horen, ze tikten op de stenen grond. Ze keek even rond, ze leefde hier samen met honden en daar moest ze toch nog aan wennen, ze had de honden altijd het liefst pijn gedaan. Eigenlijk baalde ze wel dat er geen andere katten waren, nou ja nog niet. Ze wist zeker dat de andere katten wel zouden komen. Ze sprong soepel op de leuning, iets wat honden niet konden. Ze keek even naar beneden, dat was voor haar toch echt te ver. Ze keek naar de trap. Ze was hier net nieuw, echt haar vorige eigenaar was net de deur uit gelopen, maar ze wist zeker dat ze wel aan dit huis kon gaan wennen. Ze schudde haar blauw grijze vacht uit en sprong weer van de leuning af en liep door de gang naar de trap. Ze zou eens kijken wat er buiten allemaal was. Ze keek door de glazen openstaande deuren. Snel liep ze erdoor, voordat iemand de deuren zou kunnen dichtdoen, ookal dacht ze van niet, want als iemand de deuren dicht zou doen zou het echt heet worden in het huis. Ze keek even naar de beelden die van de struiken waren gemaakt. Ze zuchtte, ze vond het niet erg interresant, nou ja ze was nou eenmaal een poes die wist wat ze wou en mooi vond. Ze richtte haar ogen recht voor zich en snoof de lucht op. Ze rook een hond. Ze schudde haar kop maar liep er toen toch voorzichtig heen. Ze moest toch proberen aardig te kunnen doen voor die honden. Ze keek recht in de zwarte ogen van de reu. Ze voelde zich toch wat veiliger als ze wat hoger zat. Ze keek om zich heen en zag een boom, ze grijnste even en klom er toen in. 'hey doggie' zei ze op een rustige toon. Ze keek nogsteeds recht in zijn ogen. ík ben Lydia en jij bent?'vroeg ze en begon wel te twijfelen of ze echt niet naar beneden hoefde.

Hij schrok op toen hij opeens iets boven zich hoorde. Met een ruk keek hij naar de boom een eindje van de fontein af. Zijn blik viel al snel op de grijze kat, met twee kleuren ogen. Hmm.. dat was apart dat had hij nog nooit gezien. Iets te laat bedacht hij zich dat ze hem begroet had en zich voorgesteld had. Hij grijnsde even en knikte haar toen toe. “Hallo daar,” zei hij toen. “Aangenaam Lydia mijn naam is Aiden,” vervolgde hij. Hij sprong overeind en liep iets dichter naar de boom toe. Hij hield zijn kop iets schuin en keek haar fronsend aan. “Wil je misschien naar beneden komen, ik krijg nog een stijve nek.” Zei hij plagerig. “Het is een beetje lastig communiceren zo,” vervolgde hij. Hij ging weer zitten zijn staart klopte zachtjes op de grond. Hij keek haar nieuwsgierig aan. “Ik heb jou wel eens eerder zien lopen, maar ik heb je nog nooit gesproken. Hoe lang ben je al in het opvangcentrum?” Hij keek haar vragend aan terwijl hij zijn oren spitste. Er ontstond een vrolijk grijnsje om zijn lippen. Hij vond alle gezelschap prettig. Hij maakte geen onderscheid tussen honden, katten of mensen. Hij vond alles leuk. Hij vroeg zich af of Lydia daar ook zo over dacht, maar ja dat zou hij waarschijnlijk snel genoeg merken. “Ik vind het knap hoe katten zo in bomen kunnen klimmen,” Er stond duidelijk bewondering in zijn ogen te lezen. “Ik doe het je in ieder geval niet na,” hij grinnikte even. Hij liet even zijn blik naar beneden glijden naar de onderkant van de boom. Hij zou vanzelf wel merken als ze naar beneden kwam of weer iets tegen hem zij. Hij wachtte geduldig af, hij was geen drammen. Tenminste als hij daar geen aanleiding voor zag tenminste. Op sommige momenten vond hij het nog wel eens grappig.

De hond leek duidelijk van haar te schrikken. Ze keek hem aan niet wetend hoe hij zou reageren als hij haar en haar kattenlichaampje zou zien. Je kon spieren door haar vacht zien maar dan alsnog het zou vast geen vat hebben op een hond, als die iemand wou afmaken dan gingen ze ervoor en lieten ze niet los totdat ze al het leven uit je zielige lichaampje hadden gezogen. Ze zuchtte en keek even naar de tak onder haar. Ze voelde zich in ieder geval niet onderdanig meer. Ze was niet onderdanig maar nu hoefde ze zich ook niet meer zo te voelen. Ze verveelde zich een beetje. In de weken dat ze hier was had ze nog geen enkel dier tegen gekomen waar ze echt mee zou willen praten. Ze keek even naar de reu, misschien zou het gezellig worden met hem. Ze werd uit haar gedachtens gewekt door zijn stem. Voor mensen kon het klinken als geblaf en gemiauw maar zij verstond hem overduidelijk. Ze hoorde zijn naam ergens langsvliegen. 'Aiden' herhaalde ze zachtjes. Het was wel een naam die ze nog nooit eerder had gehoord, nou ja misschien was het een doodnormale honden naam, zo vaak sprak ze ook niet met honden. 'nou Aiden, aangenaam dan' sprak ze rustig. Ze sprong nog even wat hoger de boom in, niet om verder van de hond af te gaan maar gewoon om te kijken hoever de tuin liep. En als ze haar ogen moest geloven liep die nog wel een heel stuk door. Ze draaide haar oren naar achter om naar de reu te luisteren. 'ach jochie je bent nog zo jong en nu al een stijve nek dat klinkt niet goed' zei ze plagend en keek hem met twinkelende ogen aan. Ze sprong soepel, via de takken, naar beneden.
Toen ze beneden was ging ze recht voor hem zitten. Voor de verzorgers zag het er vast raar uit een grote hond en een kat de recht tegenover elkaar zaten, zonder elkaar aan te vallen. Ze grijnste naar de reu en luisterde naar zijn vraag. 'hmm ik ben hier nu een paar weken' zei ze en luisterde even scherp. Ze hoorde dat er nog meer dieren kwamen maar had daar nu even geen aandacht voor, ze was aan het praten met deze reu. 'dit zal er vast raar uitzien voor de verzorgers' grinnikte ze. 'zo moeilijk is het niet hoor het is gewoon je nagels gebruiken om tot de eerste tak te gaan en dan kan je van tak naar tak overlopen' Ze keek hem aan, honden hadden natuurlijk niet dezelfde scherpe nagels als katten.
De reu zei niets meer maar dat maakte ook niet uit, hij had al best veel gevraagd, en nou was het haar beurt. 'en hoelang ben jij al hier?'vroeg ze en keek even diep in zij ogen. Je leek er zo doorheen te kijken, recht naar zijn ziel. Ze schudde haar kop. 'en honden hebben vast ook iets dat katten niet kunnen...' Ze dacht even na. Ze moest echt iets verzinnen, het zou echt een blunder zijn als ze niet kon verzinnen. 'zoals grote dingen vast pakken met je bek, en jullie worden gezien als de beste vriend van de mens, katten niet' zei ze en grijnste. Ze stond op en keek om zich heen. Ze wou wel even lekker met hem dollen. Ze keek naar de fontein, als het een kat was had ze hem daarin gegooid maar honden hielden van water, nou ja de meeste honden. Ze keek even door, maar toen ze niets kon vinden gaf ze de moed op. 'kan jij iets vinden waarmee we lekker kunnen dollen?' vroeg ze. Nou vond ze het wel jammer dat er geen andere, katten of honden waren, dan konden ze geintjes bij die dieren uithalen. Ze grijnste en keek naar Aiden, dat kwam nog wel. Ze zou ook geen onderscheid meer maken tussen honden en katten want ze had wel door dat honden ook net zo aardig als katten konden zijn.

Hij knikte even toen ze zijn naam herhaalde. Hij grijnsde toen ook zij zei dat ze het aangenaam vond. “insgelijks Lydia,” stemde hij nogmaals met haar in. Hij volgde haar met zijn ogen terwijl ze nog wat hoger in de boom klom. Hij was eigenlijk wel benieuwd hoe het er vanaf daar uitzag. Waarschijnlijk net zoals uit het raam in het opvangcentrum, alleen dan zat er een raam tussen. In een boom kon je ook overal erin klimmen en overal kijken en was je niet gebonden aan een raam in een gebouw, waar je ook een prachtig uitzicht had maar toch. Hij schoot in de lach toen ze over zijn stijve nek begon en hij wachtte totdat ze naar beneden sprong en voor hem ging zitten. “Tjah ook jonge hondjes kunnen een stijve nek krijgen hoor,” grinnikte hij. “Aha,” zei hij toen ze zei dat ze hier nou een paar weken was. Vandaar dat hij haar nog niet echt gesproken had. Hij had het toen veel te druk gehad met van alles en nog wat, nou ja hij vond dat hij het druk had gehad. Met eten stelen uit de keuken, straf krijgen, in bad gaan etc. Hij accepteerde het allemaal wel al wou hij sommige dingen omzeilen. Soms lukte hem dat maar meestal kregen de dierverzorgsters hem dan alsnog wel te pakken, maar ach het ging om het idee. Hij had dan in ieder geval geprobeerd om het te ontvluchten. Hij knikte even toen ze verder ging. “Misschien wel, maar ik denk dat ze het bij mij niet raar vinden. Ik praat net zo graag met katten als met honden,” legde hij uit. “Ik maak geen onderscheid en dat weten de dierverzorgsters ook wel,” Hij glimlachte even naar haar. “Zo moeilijk is het niet?” hij schudde even grijnzend zijn kop. “Nou voor honden wel hoor,” hij keek haar nog steeds grijnzend aan. “Wij hebben dan misschien wel nagels maar die zijn niet zo scherp en wij moeten nog een heel gewicht meezeulen,” vervolgde hij.
Toen hield hij zich stil nam hij haar in zich op. Hij vond haar een mooie kat. Hij was in zijn leven al veel meer katten tegen gekomen en hij wist wat katers mooi vonden. Hij had ze namelijk ook al vaak genoeg horen opscheppen. Waarbij hij zijn schouders opgetrokken had en weggelopen was. Hij hield daar gewoon niet van, dan liep hij altijd maar weg. Alleen zo wist hij dus wel wat ze mooi vonden. Hij liet zijn blik over haar vacht glijden totdat ze weer iets tegen hem zei en zijn blik weer in haar twee kleurende ogen gleed. “Ik woon hier al zowat mijn hele leven,” zei hij toen. “Maar ik heb het hier prima naar mijn zin. Ik ken het hele gebied en je kan hier doen wat je wil,” zijn ogen fonkelden even ondeugend. Hij glimlachte toen ze probeerde hem ook een goed gevoel te geven, dat honden vast ook wel iets konden. Hij vond het lief van haar dat ze dat deed. Hij vond het helemaal niet erg dat katten sommige dingen konden die hij niet kon, zo was de natuur nou eenmaal. Daar was helemaal niks mis mee. Hij knikte toen ze begon over grote voorwerpen. “Daar heb je zeker gelijk in,” zei hij.
Hij volgde haar blik toen deze naar de fontein gleed. Had ze dorst of was ze iets van plan. Hij keek haar onderzoekend aan totdat ze weer iets ging zeggen. Zijn gezicht klaarde op toen ze vroeg of ze ergens konden dollen. “Op de speelplaats zeker,” zei hij toen en hij sprong overeind. Hij keek even naar Lydia en knikte voor zich als teken dat ze hem moest volgen. Hij sjouwde dwars door de bloementuin de speelplaats op. Hij greep een van de belletjes tussen zijn tanden en liep er mee terug naar Lydia. Hij liet de belletjes speels voor haar kop rinkelen. “Pak ze dan,” zei hij uitdagend.

Lydia keek rustig naar de hond. Hij gaf antwoord op dat jonge honden geen stijve nek zouden moeten krijgen. 'hey ik maakte maar een grapje hoor oudje' zei ze lachend. 'zometeen moet ik nog U gaan zeggen' Hij was duidelijk ouder dan haar maar dat scheelde volgens haar ook niet veel, en wat het maakte het, zolang hij kon dollen en soms een dier in de maling kon houden zou het nog haar beste vriend kunnen worden. Ze lachtte even zachtjes en draaide haar oren rond. Ze was het nogsteeds niet afgeleerd de omgeving steeds in de gaten te houden op gevaar. Daar kwam ze aan omdat ze, voordat ze hier kwam, op straat leven. Het was op het begin ook heel raar voor haar geweest om weer een mensenhand te voelen. Maar ze was al een keer gekamd en dat soort dingen gingen dus vooruit in haar gedrag. Ze grijnste en keek weer naar Aiden. Ze vond hem wel aardig, ze vond het zelf wel raar dat ze vrienden met een hond aan het worden was maar ze had er zelf niet echt een probleem mee. Ze had nu ook niet echt meer iets tegen honden. Voordat ze hier was had ze echt een soort oorlog met een hond. Hij moest altijd alleen haar hebben, als ze met een paar katers langsliep moest die reu alleen haar ertussenuit pakken. Een keer had hij haar zo hard gebeten dat haar poot bijna ongenezelijk gebroken was. Sindsdien had ze echt haat aan honden gehad, maar dat begon al steeds meer over te gaan. Dat was wel een moment in haar leven geweest dat ze mensen echt nodig had, net als toen ze bijna dood ging van de honger. De stem van Aiden wekte haar weer uit haar gedachtens. 'nou ik voorheen wel want er was een hond en die..' Ze zweeg, moest ze haar hele geschiedenis gaan vertellen aan een hond die ze pas net kende. Als ze echt zulke goede vrienden zouden worden als ze ddacht dan zou dat later nog wel eens ter sprake komen. 'o ja helemaal vergeten dat honden een stelletje dikzakken zijn' grijnsde ze plagend. Nou ja zolang de andere dieren er nog niet waren kon ze hem een beetje plagen en hij haar. Hij bekeek haar even. Ze zuchtte even, en daar kreeg je het weer, niet mooi genoeg, niet verzorgd genoeg, te dun en raar. Ja, dat zinnetje had ze al zo vaak gehoord, maar dat was meestal van andere poezen en mensen. Die katers wisten niet van stoppen met kijken. Ze ging zitten en sloeg haar staart om haar lichaam heen. Ze wou liever geen aandacht dan in de spotlights staan. Teminste, dat ligt eraan om wat het ging. Koningin der plagen zou ze zo willen worden. 'ja en wij moeten wel in de boom kunnen vluchten want er zijn ook honden die niet zo goed bij hun hoofd zijn en die vallen je met liefde aan'zei ze en voelde een rilling over rug lopen. Hij volgde haar blik naar de fontein en om haar heen. Toen ze iets vroeg kreeg ze daar ook bijna meteen antwoord op. Ze keek naar waar Aiden heen liep en liep sierlijk achter hem aan. Ze kon echt een poes zijn, maar soms leek ze net een kater, nou ja kwa karakter. Ze ging zitten en keek naar Aiden die verder liep. Ze keek met een schuin kopje toe wat hij aan het doen was. Hij pakte belletjes hoorde ze. Ze draaide haar oren naar achter. Het geluid van die belletjes was vreselijk maar ook uitdagend. Toen kwam Aiden naar haar toe en rinkelde voor haar kop met de belletjes om haar uit te dagen. Ze wist wat hij van plan was, dan als ze haar poot uitstak naar de belletjes trok hij ze snel weg. Ze grijnste en keek even recht in zijn ogen. 'nee ik doe niet aan zulke flauwe spelletjes' zei ze terwijl ze haar kin naar de lucht wees waardoor ze haar hoofd deftig hoog hield. Ze wachtte even vijf seconden en greep toen in. Ze greep naar de belletjes. Maar ze miste waardoor ze tegen Aiden's borstkas aanviel. Maar ze was echt geconcentreerd op het spelen dat ze het niet eens merkte. Na vijf minuten had ze eindelijk, na volgens haar 100 pogingen, de belletjes te pakken. Ze hielde ze in haar bek maar legde ze al snel weer weg. 'óke mijn beurt' zei ze lachend een rende naar de bak met de speeltjes toe. Ze keek er even in maar kon er niet echt iets in vinden. Ze draaide zich naar Aiden en kreeg toen een idee. 'probeer mij maar om te duwen ' daagde ze hem lachend uit. Ze wist dat het he wel zou lukken maar zij kon haar poten even strekken en ze kon voor de lol een keer met een hond achter zich aan zitten, zonder dat die hond haar wou vermoorden. Ze grijnste en begon te rennen, af en toe stopte ze en dan draaide ze zich om om te kijken of hij achter haar aan liep.

[sorry laat]