Een sneeuwwitte puppy huppelde verder en verder. Ze had geen enkel idee waar ze was en vooral waarom ze hier was. Even zuchtte ze. Ja ze wist wel dat ze haar ouders nooit meer zal zien. De ouders hadden haar goed genoeg getraind zodat ze voor har zelf zou kunnen zorgen. En het laatste wat ze nog had gehoord van haar jonge baasje was haar naam. Aroa. Opnieuw zuchtte de witte puppy weer eens even. Haar helder blauwe ogen keken aandachtig naar de omgeving alsof het iemand zijn ziel zou kunnen doorboren dat terwijl ze er heel lief uit zag. Maar 1 ding was zeker, schijn kan bedriegen. Dat heeft Aroa geleer van haar ouders, je moet eruit zien alsof je lief en dom bent en het juiste moment afwachten. Maar ze was nog maar 6 maanden dus veel zou ze op dit moment niet kunnen doen. Haar kleine tong leed langzaam over heel haar lippen. Daarna nam Aroa opnieuw de omgeving goed in haar op. Al snel zag ze oude stallen wat verderop staan. Het kon toch geen kwaad om het eens van dichtbij te bekijken? Zonder er nog bij na te denken trippelde ze ernaar toe zodat de stallen al snel dichter bij kwamen en ook verschillende geuren te ruiken waren. Even bleef Aroa in de deuropening staan, nam toen alle geuren goed in haar op keek daarna nog even goed rond en ging toen sloompjes op haar gemak naar binnen. Wat verderop in de oude stallen zag Aroa vers hooi liggen. Een sierlijke grijs verscheen op haar lippen. Nu ze hier toch is kan ze het even goed gemakkelijk voor haar zelf maken. Ze zal haar ouders trots maken, ja dat zal ze doen. Met een lenige beweging sprong Aroa op het verse hooi, draaide haar naar alle kanten waarna ze nog een rondje deed, en toen ze vond dat het nog goed zou liggen plofte ze neer legde haar kop op haar witte pootjes en sloot daarna ook langzaam haar ogen en ruste uit, maar al snel opende ze haar ogen weer en die vernauwde direct al weer en keek strak naar de deur en zag al snel een schim dat ook snel een vorm aan nam.
-selim, moet er wel nog inkomen *.*-
