PortalIndexLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

 

 Don't fight forces, use them.

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Dakai

Dakai


Reu
Naam : Linn || Posts : 78
RPG berichten : 3

Karakter profiel
Leeftijd: 3,5 years
Elite: I don't have one, and i don't need one.
Partner: Fuck of ;-;

Don't fight forces, use them.  Empty
BerichtOnderwerp: Don't fight forces, use them.    Don't fight forces, use them.  Emptyvr maa 16, 2012 6:04 am

D A K A I
It's not the size of the dog in the fight, it's the size of the fight in the dog.


Twee ijskoude ogen openden zich. De duistere en ijskoude blik in de ogen van deze hond, liet iedereen bibberen. Niemand wist wie hij was, niemand wist zijn naam. Maar spoedig zou iedereen hem herkennen. Niet aan zijn naam, maar aan zijn daden. Kort ontblootte hij zijn tanden. Katten. Sommige honden hadden een slechte katten-hatende roedel opgericht. Maar hij geloofde niet in roedels. Hij werkte alleen, op zichzelf. Een aanhanger zou hem toch altijd in de weg lopen. Nee, hij had ze niet nodig. Gejuich wou hij niet, hij wou geen held zijn. Ze zouden hem allemaal leren kennen als de hond die katten vermoord. Een ijskoude, en aanstaanjagende grimas verscheen op zijn gezicht. "Spoedig zal elke kat voor mij buigen." Sprak hij uit. Zijn stem was precies zoals je hem verwachtte. Kil, en zonder emoties. Zijn kille lach ging door het woud heen. Niemand, niemand die hem tegen zou houden. Hij hees zijn eigen lichaam op, terwijl zijn emoties nog steeds niet zichtbaar waren. Met stevige stappen begon hij te lopen. Hij ging weer jagen. En niet jagen op konijnen, muizen, ratten of schapen. Nee, hij ging jagen op katten. Hij zou ze stuk voor stuk uitmoorden. Hij zou ze onder zijn klauwen krijgen, en hij zou ze kunnen doden wanneer hij dit wou. Zijn grijns verdween, een serieuze streep stond op zijn gezicht. Niemand zou iets te weten komen. Stil zou hij te werk slaan, heel stil. Zijn oren stonden neutraal omhoog, terwijl hij rustig vooruit liep. De geur van een kat drong tot hem door. Een emotieloze grijns verscheen op zijn gezicht. Stiller dan een normale hond liep hij richting de geur. Een jonge poes werd zichtbaar. Haar ogen stonden wijd open, ze was verdwaald. Hij grinnikte en sprong uit de struiken. De poes legde haar oren meteen in haar nek, en ging laag liggen. Ze siste naar hem, als waarschuwing. "Verdwaald, dame?" Sprak hij beleefd uit. Alsof hij niks van plan was. De poes ging uit haar aanvals houding staan. "Goed zo" Ging door zijn hoofd. "Ja, weet jij de weg?" Sprak ze uit. Hij knikte, en speelde zijn spelletje perfect. "Volg mij maar, ik breng je hier wel uit." Zijn stem klonk emotieloos terwijl hij dit zei. Kalm draaide hij zich om, toen hij de poes de rug toe had gekeerd, en begon te lopen verscheen er een valse grijns op zijn gezicht. Maar die verdween wanneer de poes naast hem ging lopen. Het was stil in de weg naar de 'uitgang'. Althans, zij dacht dat ze naar een uitgang zou gaan. Maar hij wist wel beter. Hij liep naar een duistere grot en wenkte. "Een ondergrondse tunnel, ga jij maar voor." Sprak hij uit. Even aarzelde de poes, zijn mondhoeken gingen kort omlaag. "Geloof je me niet?" Sprak hij licht woedend uit. Dat hielp altijd. De poes schudde met haar hoofd en liep de grot in. Zijn ogen keken haar naar, en een valse grijns verscheen weer op zijn gezicht. "Hoe ver moet ik lopen, door deze donkere grot?" Sprak ze uit, toen ze opeens stil was. "Hé, het loopt...dood." Sprak ze uit. Zijn lach klonk sarcastisch. "Dat weet ik, precies zoals jouw leven nu loopt; Dood." Een lach liet hij horen. Hij genoot hiervan. De ogen van de poes werden groot, ja ze had hem vertrouwd, en dat vertrouwen bracht haar naar haar dood. "Een tip, vertrouw nooit iemand die je zomaar tegen kom." Grinnikte hij uit, waarna hij de poes stevig bij haar nekvel vastgreep met zijn tanden. Hij beet kort haar vel, waarna hij haar tegen de muur aansmeet. "Ik hoop dat je je lesje zult leren." Sprak hij kil en emotieloos uit. Hij liep naar de poes toe, terwijl hij haar smeek-gebeden hoorde. Maar hij reageerde er niet op, en zonder enige emotie greep hij met zijn klauwen haar nek vast, en ging met zijn tanden naar haar luchtpijp. Waarna hij er hard in beet. Hij hoorde haar gillen van pijn, waarna hij haar op de grond neerlegde. Hij zag hoe ze nog even met haar ogen knipperde, waarna haar ogen open bleven en ze levenloos op de grond bleef liggen. Hij grijnsde vals en greep de poes vast, waarna hij haar uit de grot sleurde en haar lichaam bewerkte. Zijn nagels gingen diep haar lichaam. Hij haalde haar lichaam open. Plots stopte hij, de poes lag open, kapot, en dood. Hij grinnikte. "Mijn werk is hier klaar." Sprak hij uit, waarna hij wegliep. Zonder enige respect voor de dode poes. Zijn staart had hij hoog de lucht in gegooid. Niemand die hem hiervoor zou laten boeten. Hij zou iedere poes klein maken, ze zouden voor hem buigen!

Net een serie-moordenaar uit CSI x3
Terug naar boven Ga naar beneden
Etain

Etain


Reu
Naam : Nathalie || Posts : 234
RPG berichten : 34

Karakter profiel
Leeftijd: 6 Months
Elite: It didn't make succes.
Partner: Love is nothing for me

Don't fight forces, use them.  Empty
BerichtOnderwerp: Re: Don't fight forces, use them.    Don't fight forces, use them.  Emptyvr maa 16, 2012 10:57 am

. schreef:
E t a i n


Dit was niet het soort plek waar hij graag rond liep. Etain was goed van aard. Goedheid lag in zijn genen. Maar Lirindo leek hem van hem af gepakt te hebben. Lirindo had hem een verhaal verteld over katten die honden vermoorden. Etain had het vreselijk gevonden. Hij had zo'n medelijden met hun gehad. Het had hem echt geraakt! En Etain had beloofd Lirindo wraak te nemen op die katten! Hij haatte katten! Hij rook in eens een sterke, maar bekende lucht. De lucht van een hond. En de lucht van een kat. Etain besloot te gaan kijken. Behoedzaam liep hij de kant op van de geluiden en de lucht. Zijn ogen bleven hangen op een hond die een kat helemaal aan stukken scheurde. Verstijfd bleef hij staan. Hoe hij dit zag. Het deed hem pijn. De kat die niks kon. Hij begon zich af te vragen of Lirindo hem wel de waarheid had verteld. Maar wie weet hoe lang het geleden was. En was het dat katten pups doden. Toen schoot de woedde zijn lichaam weer te binnen. Pups doden! dat was zielig. Hij zag hoe de kat aan zijn einde kwam. En toch voelde Etain een steek van medeleven. Maar hij hield zich in bedwang. Hij moest zich niet laten mee leiden door de schattig heid van die katten. Hij hoorde hoe de hond mompelde dat zijn werk gedaan was. Onbewust sprong Etain uit de bosjes, 'Hé!' Riep hij. Dat was niet zijn bedoeling. Was het wel slim wat hij nu deed. Misschien was de hond wel van pure slecht heid. Hij zag dat het een Australische Sheperd was. Naja, Etain was ook een hond. Dus wat zou hij hem nou aan doen. Soort genoten doden me kaar niet. Dat was wat hem mee gebracht was. En dat vond hij dus ook een goede les.

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Don't fight forces, use them.
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
 :: Ruigte :: Dichte woud-
Ga naar: