hi, little black fox [OPEN!!!]

Open voor iedereen!

Penny liep over de heide, Het was laat in de middag en het duurde niet lang, of haar favoriete moment van de dag begon, eten. Penny hijgde een beetje. Niet omdat ze moe was, maar vanwege de extreme hitte. Het was tot nu toe de warmste dag van de lente. Haar vacht was lang en dik, dat kwam omdat ze half canadese eskimo hond, half husky was en dus bedoeld om slede`s te trekken in de polen. Ze liep naar een klein plasje water, het water gaf een verkoelend gevoel. Maar het was te klein om er in te liggen. Penny keek nieuwsgierig om haar heen, ze rook de geur van en wild beest. Voorzichtig liep ze er naar toe, haar krulstaart zwaaide heen en weer. Er bewoog een klein beestje in het gras, het beestje was niet groter dan een jong katje van zo'n 8 maanden oud. Nu Penny dichterbij was, zag ze dat het een jong vosje was, maar hij was anders, hij was zwart en niet bruin. Het welpje keek haar aandachtig aan. Hij liep voorzichtig naar haar toe, snuffelde even aan Penny en keek haar vragend aan. Penny richte haar kop omlaag en snuffelde aan zijn vacht. De geur van angst, mensen, gevaar en andere vossen drong har neus binnen. Penny keek haar met medelijden aan, wat moest ze met het kleine vosje doen? De husky-achtige hond keek recht in zijn ogen Penny zag in zij bruine ogen angst en verwarring. Deze vos had een naar en pijnlijk verleden.'Je hebt sinds je geboorte in kooi gezeten, je broertjes en zusjes zijn doodgegaan aan een ziekte en je moeder in afgemaakt en haar vacht is verwerkt als een bontkraag. Jij bent als enige ontglipt aan de dood met hulp van een man die je leven heb gered. Sinds die avond, toen je vrijgelaten werd, ben je helemaal alleen, zonder moeder, zonder broertje of zusje, zonder eten en zonder bescherming. Als je langer alleen blijfd zonder eten en bescherming, zal je het niet overleven. Ik zal je helpen met leren jagen en je beschermen.' Zij Penny met een vriendelijke stem, alsof ze zijn gedachten kon lezen.
Ze keek nog even naar de vos. De beelden zweefden door haar kop. Ze keek nog even naar het welpje, maar toen klonk er geroep.'Penny! Peeeenny! ETEN!!!'Het was en van de verzorgers, die haar riep. Penny keek richting het geluid, ze hield van eten, maar ze kon het vosje niet alleen laten dus pakte de teef het vosje bij haar nekvel en droeg haar naar het opvang centerum.